Dat ik toch ooit nog eens voor een groep zou staan. Om te praten he?! Want ik zei ook nog iets. Feitelijk ben ik gaan zitten, omdat ik mijn knieën niet vertrouwde maar toch. Ik heb het toch maar mooi gedaan.
Om heel eerlijk te zijn heb ik niet onthouden wat ik gezegd heb, buiten een paar steekwoorden en het verhaal uit mijn boek dat ik heb voorgelezen. Ik had een heel vloeiend verhaal voorbereid maar eenmaal bezig viel dat toch wat tegen, dat vloeiende verhaal was als sneeuw voor de zon verdwenen. De helft ervan heb ik overgeslagen of nagelaten hardop uit te spreken.
Gelukkig kreeg ik een hartverwarmend applaus 🙂
Zodra ik het ‘podium’ verliet nam ik me voor om zoiets als dit nooit meer aan te gaan. Een uur later stond ik daar al minder stellig in en diezelfde nacht heb ik in mijn hoofd dat praatje volledig aangepast. Hoe vreemd zijn mensen toch.
Oefenen
Op het moment dat ik daar zat was ik er van overtuigd dat ik compleet voor paal stond. Wie zat er nou op mijn woorden te wachten. Dat ik schrijver ben geworden in plaats van spreker is heus niet zo gek, ik voelde het in mijn botten dat schrijven nou eenmaal beter bij me past 😉
Toch ga ik het over een poosje nog eens doen. Zeker weten.
Inclusief knikkende knieën, een droge mond en zoekend naar woorden. Net als die eerste keer. Maar het gaat dan ook vast iets beter dan gister, het is gewoon een kwestie van oefenen. Over een jaar of wat heb ik het ongetwijfeld volledig onder de knie 😉
Je kunt ook ogen ontwijken en alleen de haargrens van mensen aankijken of mijn andere tip gebruiken.
Blijft natuurlijk dat jij zeker iets te vertellen hebt.
Dat blijkt wel uit al je verhalen.
Dus recht je rug en geniet van de aandacht.
haha, ik gleed bijna in een totale black out, bizar genoeg. Maar schijnbaar is het allemaal goedgekomen 😉 Komt goed hoor, weer een drempel over gestapt en uit mijn comfortzone geslopen.
Dappere schrijver, nu ook dappere verteller!
Jouw reactie is heel begrijpelijk en humaan. Het is ook vreselijk spannend; je hebt nu ineens een ander podium; een waar fysiek publiek.
Aan de andere kant, jij hebt iets te vertellen Cynthia: jouw ervaring, jouw verhaal! Jij hebt jouw passie nu ook kunnen vertellen aan mensen die het graag van jou horen. Het is ongelooflijk dapper!
Je zal zien dat het went, een volgende keer zal het minder spannend zijn en dan kan je er ook echt van gaan genieten.
Hou vol, je doet het geweldig goed!
Dank je wel Joost! Soms hikken mijn gedachten een beetje tegen het ‘imposter’ syndroom aan :-), maar de energie van al die eindexamenkandidaten was echt heel leuk. En nu ik het ervaren heb, en gevoeld heb voor welke groep ik sta, weet ik ook wat ik de volgende keer anders ga doen. Maar het was een hele mooie middag, inspirerend door al die blije zorgenthousiastelingen. Wordt ik ook weer blij van. Die eeuwige lat, die leg ik soms zo hoog. Mezelf zijn is echt meer dan genoeg 😉