Even rust

Als ik aan het paradijs denk, dan denk ik aan oogstrelende natuur. Witte stranden, azuurblauw water en warmte. Of aan steile kliffen, witte bergtoppen zover het oog reikt en rust. Vooral rust. Maar dat paradijs vind ik inmiddels ook bij ons om de hoek.

Ik woon op loopafstand van duin en strand en ik zou oprecht nergens anders willen wonen. Tijdens de rondjes die ik regelmatig in de buurt maak, wandel ik langs grazende hooglanders, tussen zwartkopschapen door of voorbij een kudde pony’s. Die genieten net als ik van al die uitgestrekte natuur.

Sinds een aantal jaar kamperen we hier ook, lukraak een paar dagen, op hemelsbreed een kilometer van huis. Maar het voelt niet als een klein stukje, het voelt als een wereld van verschil. In het begin deed ik er altijd wat besmuikt over, want ik vond het zelf ook een beetje raar. Om ons busje zo vlak naast de deur neer te zetten.

Vogeltjes

Maar tegenwoordig boeit het me niet meer, want ik ben absoluut verliefd op dit plekje. Vroeg in de ochtend loop ik naar het toiletgebouw, soms vergezelt van het maanlicht, soms omringt door een kakofonie van vogeltjes die ook net wakker zijn. Dan voelt het als luilak bijna, en die vogeltjes zijn dan net kinderen die tegen elkaar opboksen om zoveel mogelijk herrie te maken. Ik moet erom grinniken, zo in mijn uppie, tijdens de vroege ochtend.

De camping is dan nog in diepe rust, in de verte hoor ik een vos gillen en vogeltjes dartelen voor mijn voeten over het schelpenpad. Het is absoluut, onvervalst genieten. Overmorgen moet ik weer aan de slag, dan slaap ik weer binnen. Maar vannacht slurp ik al die natuur nog even in me op.

Lekker!