Als ik middenin de nacht wakker wordt hoor ik in de verte de oehoe van de uil die een stukje verderop in het bos huist. Of ik lig mee te tellen met de kerkklok zodat ik weet hoe laat het is. En dan heb ik er oprecht de pest over in als hij maar één keer klinkt. Want dan weet ik nog geen fluit 😉
Behalve als ik tegelijkertijd ook de auto van de plaatselijke bakker hoor. Dan is het half vier, daar kan ik de klok op gelijk zetten. ( ja ik heb ook een klokje hoor maar dit is gewoon leuker)
Als het pijpenstelen regent of retehard waait buiten lig ik extra lekker. Diep in dat knusse holletje van mijn warme dekbed lig ik op één oor te luisteren naar dat natuurgeweld, waar ik precies nul last van heb. De krakende planken van de zolder herken ik als ze in de nacht afkoelen na een hete dag. Of ik hoor het aanslaan van de CV ketel, als het buiten vriest dat het kraakt en het in huis ook kouder wordt.
Herkenning
Dat gevoel van herkenning bij al die geluiden maken dat ik thuis ben. Op mijn eigen fijne plek. Het is ook precies wat ik zo heel erg mis als ik niet thuis ben. Die paar keer dat ik kort in het ziekenhuis lag bijvoorbeeld mistte ik mijn ’thuis-geluiden’ zo enorm dat ik geheid pijn in mijn buik kreeg. Die ziekenhuisopname hielp natuurlijk ook niet maar toch, dat niet thuis zijn deed bijna fysiek pijn. En ook tijdens de weekeindjes weg, als al die geluiden om me heen zo heel anders zijn dan thuis, kan ik naar mijn huis verlangen. Bij het wakker worden ben ik altijd gedesoriënteerd, en een paar seconden lang ben ik het spoor even bijster. Weet ik even niet waar ik ben.
Daarom is dat busje van ons zo fijn. Dat huisje op wielen gaat lekker met me mee op reis. Mijn eigen bedje is mee, mijn eigen beddengoed ligt erop en mijn eigen spulletjes heb ik om me heen. Hoe klein ons kampeerbusje ook is, hij voelt voor mij ook als thuis.
Inmiddels hebben we in het buitenland ook een plek waar ik heel graag ben. Waar ik de geluiden herken. De krekels, het ruisen van de rivier in de nacht als het stil wordt op de camping. En ook daar hoor ik de kerkklok als de wind uit de juiste hoek waait. Weer die herkenning.
Over 14 nachtjes ben ik daar weer even thuis. Plemp ik vol enthousiasme zoals altijd die rivier in. Ik kan niet wachten!