Iets minder vroeg dan anders reden we zaterdag weer richting dat ene fijne plekje. En iets minder fris. Veel minder fris. Dat hoofd van ons suiste nog na van alle belevenissen van de dag ervoor, toen ons oudste meisje met haar grote liefde trouwde.
Een wonderschone dag was het. De zon scheen van vroeg tot laat, alles liep op rolletjes en het verse echtpaar stuiterde van geluk. Toen de liefste met onze stralende zwangere dochter aan zijn arm die trouwzaal binnenstapte, knapte mijn moederhart bijna uit elkaar. Om je kind zo gelukkig te zien is van een ongelofelijke rijkdom, en ik koester dat moment.
Een uurtje later waren wij een kersverse schoonzoon rijker. En dat hebben we heel goed gevierd 😉
Fris
Iets minder fris stapten we dus de volgende ochtend in de auto, maar dat mocht de pret niet drukken. En het was ook een flink stuk later dan anders, maar ook dat was helemaal goed. Uitslapen leek ons logisch. Volop nagenietend van de dag ervoor stapten we met een grote grijns in de auto. Terwijl de liefste ons richting het zuiden stuurde, zat ik heerlijk nog eens alle foto’s en filmpjes te bekijken.
Die stormvloed aan emotie van de dag ervoor stroomde weer heerlijk door hoofd en hart.
Rond Nancy vonden we het welletjes. Dat tekort aan slaap, en die mallemolen van ervaringen dat nog inwendig na sudderde, deed ons de das om. Rond half zeven reden we een kleine camping aan de oever van de Moezel op, aten wat en kropen vroeg ons camperbedje in. De volgende ochtend waren we weer fris en fruitig.
De camping zelf was prima, simpel maar compleet. Hij ademde rust uit, fris groen in overvloed en er was ruimte te over. Het sanitair was eenvoudig maar afdoende en het water was heet. Echt een mazzeltje vond ik dat. Afwassen met lauw water vind ik horror, serieus waar.
Met een pot verse koffie reden we niet veel later richting het zuiden, naar ons favoriete cadeautje, om weer een poosje die slingers op te gaan hangen.