Bij een titel als deze hoop je natuurlijk op een fijn natuurrelaas of anderzins bijzonder van’wat dan ook’.
Maar deze column gaat over de mens en zijn bijzonder
Na een werkelijk prachtige rit door kilometers stilte en naaldbos, zijn we gister neergestreken op een camping aan de atlantische oceaan. Op de fiets zijn we in een paar minuutjes op het strand. Op deze plek kamperen we dus net ver genoeg van de ‘direct aan het strand’ gekte. Zo werkt dat nou eenmaal bij toeristisch en aantrekkelijk, daar is het druk.
En daar heb ik nou net geen behoefte aan.
Op dit snoepje is het absoluut niet druk. Mooie camping, fijne plekken en het sanitair is top. Het zwembad is eveneens geweldig. Je kampeert hier prachtig, omringd door bos en natuurgebied.
Het bijzondere zit em in een paar hondenbezitters die hier ook kamperen. Met de klemtoon op een paar, want van de meeste heb je echt geen last. Die lopen in de ochtend met hun lieverd aangelijnd de camping af voor dat uitlaatrondje. Plek genoeg, strand en bos te over.
Maar er zijn er twee die vinden dat de camping een prima uitlaatplek is, en dat hun hond niet aan de lijn hoeft want die doet ‘echt niks’. Dat hij woest op iedereen aanslaat die langsloopt, en dat er ook hele kleine kindjes rondhobbelen, vergeten ze voor het gemak.
De hele dag is ze schreeuwend de hond aan het roepen. Die hond die constant wegloopt en nog niet is uitgelaten. Ga met het beest het bos in of naar het strand denk ik bij mezelf, daar heeft ie volgens mij behoefte aan. Op mijn vraag of ze de hond bij zich wil houden omdat hij overal zijn behoefte doet’, krijg ik een grote mond.
Natuurlijk
Poepen
Ik laat me niet uit het veld slaan en vraag vriendelijk doch resoluut dat ze hem aan de ketting moet houden. Als ik een uur later van de schrik achter mijn eerste bakkie zit loopt er een andere dame met haar hond over het kampeerterrein. Vlak voor mijn neus gaat de hond zitten poepen. En wederom kan ik mijn mond niet houden.
Ik krijg een heel verhaal over dat de #hond diarree heeft, dat zij het toch opruimt( hoe dan?) en dat we allemaal darmen hebben. Waarop ik antwoord dat ik, ondanks de aanwezigheid van darmen, echt niet op het gras ga zitten poepen, en dat er vanmiddag wellicht een jong gezin met kleine kinderen op dat plekje gaan staan. Loop lekker die paar meter naar het bos met het beest.
Heb respect voor andere mensen en de plek waar je bent.
Ze is witheet en zegt dat de hond toch niet op mijn plek poept. Ik geef aan dat ik het nogal onbeschoft vind, ook al schijt hij niet op mijn plek, dat dit pas mijn eerste kop koffie is ( ja weet je wel ;-)) en dat de camping geen uitlaatplek is waar je lukraak je behoefte kan laten vallen.
Ze is het niet met me eens en vind het maar belachelijk.
Twee minuten later hoor ik haar compleet woest tegen haar man tekeer gaan over die blonde trut van verderop die loopt te zeiken. Ik haal mijn schouders op, maan mezelf tot kalmte en besluit de volgende ochtend te vertrekken.
Geen rekening houden met een ander en je de wereld toe eigenen, ik zie het steeds vaker. Maar dat mensen dit soort gedrag normaal vinden, vind ik pas echt bijzonder.