Strong vikingrun

Met enige regelmaat vergeet ik dat ik geen achttien meer ben. En ik ben ook al een hele poos geen vijfendertig meer. Soms vergeet ik zelfs even dat ik de vijftig al lang en breed gepasseerd ben. Inmiddels zelfs al zo’n jaar of vier om precies te zijn. Voor de muggenzifters onder ons, daar zit ook alweer een maand of zes bovenop. De tijd vliegt he?! Hoe vaak zeggen we dat niet tegen elkaar….

Maar ik loop dus al gezellig richting de vijfenvijftig.

Het weerhoud me er echter nog steeds niet van om enthousiaste volmondige ‘ja’s te roepen, tegen zaken waar het verstandiger was geweest als ik volmondig nee had gezegd. Op zijn Cynts, wederom lekker impulsief. Inwendig schudde ik mijn hoofd en grinnikte om mezelf. Onverbeterlijk stapte ik die welbekende valkuil weer in.

Want over drie nachtjes ga ik meedoen met de #strongvikingrun. En ja ik weet het, ik hoor het je denken. Waarom in vredesnaam? Waarom willen mensen dat überhaupt. Over obstakels klimmen, door de modder worstelen en van een enorme glijbaan denderen, recht een diepe bak water in. Tsja.

Fit

Het komt vooral omdat ik oprecht dol ben op fysieke uitdagingen, en omdat ik weet hoe ik me ga voelen als ik over de meet stap. Als het me gelukt is zal dat zalig voelen! Die ‘ja ik doe mee’ kwam heel spontaan, waarna ik me realiseerde dat ik verre van fit was. Deze laatste maanden waren er nogal wat uitdagingen te beslechten die veel vrije tijd hadden gekost.

Wat absoluut niet erg was, maar het betekende wel dat er een tandje bij moest als ik fit wilde worden. Of iets wat leek op een fijne vorm.

Omdat Cynt wel knappies de eindstreep gaat halen 😉 Over de finish strompelen is mijn eer te na ( dat zijn de genen van mijn pap, die is ook behoorlijk competitief) Dus worden er vroeg in de ochtend weer rondjes gerend en zijn mijn wandelingen langer gemaakt.

Of het genoeg is? Ik heb werkelijk geen idee. Nog drie nachtjes slapen dan weet ik het…..