Lek

‘Eigenlijk ben je dus constant dit soort gevechten aan het voeren. De hele week, elke week. En je kan het niet even van je afpraten’.

Het is alsof er een kwartje de jukebox inrolt en precies het juiste knopje aandrukt. Inwendig komt er direct van alles in beweging, een aaneenschakeling van kwartjes vallen op hun plek. Een soort ‘ah, ja daarom’ momentje. Daarom ben ik steeds lek de laatste maanden, heb ik angstdromen en een knoop in mijn lijf. Voel ik me bij tijd en wijlen somber, zonder een echte aanleiding. Ben ik zo ontzettend moe.

In mijn eigen hoofd viel het woord ongelukkig zelfs al een aantal keer.

Dat chagrijn past niet bij me, maar ik kon die zere plek maar niet vinden om mijn vinger op te leggen. In mijn hoofd stoven wilde gedachten alle kanten op. En steeds opnieuw zocht ik de oorzaak bij mezelf. Ik begon me af te sluiten, ik voelde het en wist me geen raad.

Want er was niks bijzonders aan de hand. Ik nam alles in mijn leven uitgebreid onder de loep, alles vinkte ik af. Geen gekkigheid en toch….

Toch was er dat scherpe verdriet dat vlak aan de oppervlakte op de loer lag.

Dat opstapelen is wel iets dat ik bij mezelf herken. Ik vind het lastig om gedoe uit te spreken, om elke betonnen muur waar ik tegenaan loop in mijn werk te benoemen en de onmacht die ik ervaar bij de dagelijkse ellende. Ik vind mezelf al snel een zeurpiet. Dus slik ik het in. En ik hoor het je zeggen, ‘maak van je hart geen moordkuil’.

Zere plek

Maar soms weet ik oprecht niet dat het inwendig aan het stapelen is.

Ik benijd de mensen die altijd direct hun gevoel weten te analyseren. Bij mij duurt het een poosje. Jaren soms. Het hoopt zich op en daar ben ik me niet altijd van bewust. In mijn ogen is het een combinatie van karakter, opvoeding en mijn beroepsgroep. Doorgaan hoort bij me. Dat ik een gevoelige ziel heb en dus onderhuids heel veel verdriet opsla is een lastige complicatie, en het bijt me na een poos dus in mijn spreekwoordelijke achterwerk.

Toen ik onverwacht in gesprek raakte met iemand waar ik veel vertrouwen in heb, wees hij zonder aarzelen naar daar waar het schuurt. Bracht hij moeiteloos onder woorden waar ik al maanden onbewust mee worstel. En spreekt hij uit dat het heel natuurlijk is, wat ik voel.

Zo fijn dat hij dat voor me wilde samenvatten, en me die ruimte gaf. Nu weet ik eindelijk weer welke kant ik op moet.