Op de rand van het fonteintje lag een nieuwe predictor. Bij elke plas hield ze steeds een ongebruikte onder de straal. En bij elke test verschenen er na een poosje twee streepjes. Twee streepjes die haar leven de vervulling zouden geven waar ze vol hartstocht naar verlangde.
Ze was zo opgetogen geweest toen ze hem het nieuws vertelde. Na die ene nacht hoopte ze dat hij nog open zou staan voor een kop koffie samen, en met het schaamrood op haar kaken had ze hem uitgenodigd. En hij kwam.
Zijn ogen hadden een zachte opslag gehad na haar nieuws, zacht maar vastberaden.
‘Er zit niks anders op dan dat je het weg laten halen Nouk, want ik wil absoluut geen kinderen. Nooit. Dat soort verantwoordelijkheid past niet in mijn leven. Nu niet en later ook niet. En ik pas ervoor om over twintig jaar geconfronteerd te worden met een kind dat contact wil. Geld wil of nog erger. Dit kind is ook van mij en het mag er niet komen. Een nachtje pret moet zonder gevolgen blijven. Zeker dit soort ongewenste gevolgen.’
De test was ook nu weer verkleurd. Het bewijs van dat nieuwe leven dat in haar buik groeide.
Ze had hem gesmeekt om van gedachten te veranderen. Op haar knieën zelfs. Maar hij was onverbiddelijk geweest.
Ogen
‘Ik onderneem stappen als het moet. Als jij die abortus weigert te ondergaan. Ik heb evenveel beslissingsrecht als jij en ik zeg nee’.
De woede die in haar ontstond na zijn onvermurwbare weigering had ook haar verbaasd, en het grote mes had als vanzelf in haar hand gelegen. Ze kon zich niet herinneren dat ze het gepakt had. Looiig en vastberaden lag het in de palm van haar hand genesteld.
Nouk keek naar hem, hoe hij daar voor haar lag. Dat machtige lichaam dat nu als een zielig hoopje mens op haar kille keukenvloer lag. Zijn bloed liep als knikkers in een op hol geslagen knikkerbaan langs de voegen richting de deur, haar spierwitte tegels voor altijd helderrood kleurend. Die zou ze nooit meer goed schoon krijgen. Zijn mobiel rinkelde weer zijn irritante deuntje. Die ongelofelijk prachtige ogen staarden in het niets, hun blik nu koud en leeg. Zonder twijfel had ze het lemmet diep in zijn lijf gestoken. En nog een keer. Hij had verbijsterd naar haar opgekeken tot het moment dat hij door zijn knieën was gezakt. Zijn blik voor altijd glazig.
Maar ze had niet anders gekund.
Deze ontmoeting zou niemand haar ontzeggen.