Altijd zo

‘Dat gaat overal zo mevrouw, zegt ze, dat is gewoon standaard’. Haar blik is streng en haar mond staat strak. Vragen van klanten geven overduidelijk irritatie en ongemak.

‘Ja dat zal wel, maar het staat er niet’, zeg ik. Ik hef mijn handen omhoog om mijn opmerking kracht bij te zetten. Inwendig lig ik dwars, mijn stammengenen spelen op, want ik sta niet te liegen. Het staat er echt niet. Ik ben de beroerdste niet, maar haar toon zorgt bij mij voor een recalcitrante Cynt, ik ga spontaan dwarsliggen van zoveel neerbuigendheid.

‘Er staat twee betalen, de derde krijgt u gratis. Er staat nergens: u krijgt de goedkoopste gratis’, zeg ik.

Ik sta bij de kassa van de #xenos, ogenschijnlijk mijn geduld te verliezen.

Voor me op de toonbank liggen drie kussentjes. Het is niks bijzonders, af en toe een vers exemplaar houdt mijn woonkamer fris. Geeft het een andere uitstraling.

Eén van de kussens was een laatste exemplaar, zonder prijskaartje. Maar hij was leuk dus die wilde ik. Dat feit alleen al was een discussie waard tussen de twee kassadames. Want ze konden dat kussen zonder kaartje niet vinden in de digitale voorraad, en zonder de juiste barcode aan te slaan kon hij niet worden verkocht. ‘Want dan klopt de voorraad niet meer’.

Dat wilde ik niet op mijn geweten hebben natuurlijk 😉

Ik dacht oprecht een moment dat er een candid camera hing ergens.

Ze besloten een ander kussentje te scannen. En toen toch maar niet. Weer zoeken. Niet gevonden. Weer een andere scannen. Korting berekenen. Toch maar niet. Alles opnieuw. En dat alles een keer of vijf. Ik maak geen grapje, zo ging het echt.  

De rij achter me groeide en groeide. Er werd gezucht en gesteund en de kassadames keken steeds ongelukkiger. En ik werd erop aangekeken. Alsof het mijn schuld was dat zij het moeilijk hadden.

Don’t shoot de messenger. Of de klant. Voor een paar kussens. Please.

Kussens

Kassajuffrouw nummer drie kwam zich er vervolgens mee bemoeien.

Na een paar minuten was het kussen dan eindelijk in de digitale kussen-voorraad gevonden. Met de juiste prijs. En toen besloot ik nog wat olie op het vuur te gooien😉.

‘Ik wil de duurste gratis’, zei ik. Ze keken me aan alsof ik gek geworden was.

‘Zelfs bij de Albert Hein werkt het zo mevrouw’, zei ze hautain. 

Tsja als zelfs Albert Hein het zo doet…

‘Ja, maar het staat gewoon nergens’, zei ik nog een keer. Dat er nergens terug te vinden is hoe dit precies verrekend wordt vonden ze blijkbaar logisch.

Gedrieën stonden ze me vijandig af te bekken( ja echt) en ik voelde me een bijzonder onwelkome klant.

Aan de blik in hun ogen en de manier waarop ze tegen me spraken bleek dat ze me vooral zo snel mogelijk de deur uit wilden werken. Een kritische klant was hier niet welkom.

Ik ben maar snel gevlucht , tezamen met mijn kussentjes, die toch een paar uur iets minder leuk waren…