Stromen

De rivier stroomt zoals het al decennia stroomt. En als ik er niet meer ben stroomt ze onverstoorbaar verder. Woest en wild, vol hartstocht, soms lieflijk en rustig. Als een eigen karakter is de rivier meegaand als ze daar zin in heeft en is ze op andere momenten tegendraads. Eigengereid. De natuur gaat hier zijn eigen gang, doortastend als altijd.

Ze laat zich niet temmen.

Machtige rotsformaties stijgen imposant op uit het koude water. Ongenaakbaar kil en grijs. Hier en daar begroeid met overvloedig groen. Vanuit onmogelijke plekken, dicht bij de oever, ontspringen weelderige struiken, dennen en vijgenbomen. De takken hangen zwaar van de vruchten tot vlak boven het water.

Brulkikkers hebben het hoogste woord. Of boomkikkers. Ik zie ze niet, ze zitten verscholen in het groen. Ik vermoed dat ze ons uitlachen. Mij. En al die dwaze menswezens die de rivier willen bevaren. Erin zwemmen. Hem willen bedwingen en denken dat het kan. Massaal echoot het gekwaak over het water, en galmt terug tegen de steile wanden.

Op de ondiepe stukken water liggen keien lukraak over de rivierbodem. Ook al heel erg lang. Hoeveel hebben die al gezien vraag ik me af. Ik zet mijn voeten voorzichtig tussen de blokken in het rivierzand, aftastend en zorgvuldig. Het water is koud en mijn hele lijf tintelt. Vlinders huppelen onbezorgd rond. Flapperend met hun vleugels in lila, wit en geel. Soms knaloranje. Salamandertjes schieten watervlug tussen blad en onmogelijke kieren weg.

Ik verwonder me te pletter.

Rivier

Roofvogels cirkelen rond op zoek naar een hapje, hun gekrijs klinkt zangerig door de lucht. Steeds opnieuw, vlak boven mijn hoofd. Ik onderdruk de neiging om te zwaaien, ik ben teveel onder de indruk 😉

Vogels in allerlei kleuren scheren langs. Heel snel of als in slow motion. Ik kijk mijn ogen uit, overal zie ik iets nieuws. Enorme libelle’s, muggen en wespen. Mussen zijn er in overvloed.

Er is geen twijfel wie hier de baas zijn. Wiens huis dit is. Ik ben hier op visite.

Wat een bofkont.

Ik ga kopje onder, vissen schieten langs mijn benen. Op mijn rug dobber ik wat, met de zon op mijn toet en het helle blauw boven me. In de verte buldert het water, waar het met kracht neervalt, op zoek naar de minste weerstand.

Maar hier kabbelt het, op die ene fijne plek. Ik blijf nog even…