Frankrijk

Smalle kronkelstraatjes meanderen ogenschijnlijk eindeloos voort, achter elke bocht een nieuwe tafereel. Dikke stenen muren, verschoten lavendelblauwe luiken, hier en daar een tikkie scheef, en antieke deuren, donkerbruin en zwaar. Ruïnes en ware schoonheden staan hier zij aan zij. Uit de kieren van stenen muren ontspringt onkruid en overdadige golven van zoetgeurend roze, geel en wit.

Rode klaprozen rijzen als statige dames op vanuit gescheurde stoeptegels. 

De zon kust de keitjes, en sommigen een beetje meer.  Sterke koffie en een nog warme croissant op het terras. De laatste roddels en het geknisper van een krant. Pastis in de middagzon. Het is zelden te vroeg voor een glas.

Vertragen is hier tot een kunstvorm verheven, ogenschijnlijk heeft niemand haast. Bij de kassa van de super ontstaan spontaan lange gesprekken. Madame, monsieur. Een knik, een lach. Iedereen heeft tijd.

Stenen

Grote linde’s verspreiden gemoedelijk hun schaduw over een bankje op het plein. Oude mannen discussiëren over de politiek. Het weer. Wijn en koffie. Een potje petanque wordt vol hartstocht gespeeld, gelach en bravoure bij de winnaar. Een fles rosé is de prijs.

De avond valt, de hemel oogverblindend. Sterren stralen met hun flonkerende pracht. Ik kijk naar boven en voel me een kind bij de aanblik van zoveel moois. Het is steeds opnieuw als een cadeautje. Opgetogen lach ik in mezelf.

Vroeg in de ochtend klinkt een koor van vogels. Brulkikkers. De krekels zijn oorverdovend soms. Een dwerguil roept me wakker, voor de leuk, ik sommeer hem te verdwijnen naar een andere boom.

Mijn nederlands gehaast laat ik van me afglijden, de traagstromende rivier neemt het mee naar verre mysterieuze oorden. Ver weg van hier.

Dit is #Frankrijk. Het Frankrijk waar ik zo van houd. En waar ik geen genoeg van kan krijgen. Nooit niet.