Duwtjes

Ik zet stappen de laatste tijd. Stappen die ik al een poos moest zetten. Maar die ik steeds maar uitstelde, en dat wist ik. Ik heb meer last van de overgang dan ik eigenlijk toe wil geven. Naast opvliegers en ander gedoe waren er hormonen die een eigen leven ging leiden. Die zorgden ervoor dat ik nerveuzer werd. iets waar ik nooit last van had. En er waren angsten die steeds groter groeiden. Zaadjes die ooit eens in mijn hoofd geplant waren groeiden veel te groot.

En als je die groei eenmaal in je hoofd hebt…

Dat zaadje was een volgroeide boom geworden inmiddels.

Zo had ik ooit eens bedacht dat ik niet in onze camper kon rijden. Ooit had ik dat blijkbaar besloten. Omdat ik aan dat gekke zwarte blik gehecht ben, en ik hem graag heel houd, of door de toenemende drukte op de weg. De grootte van ons campertje die in mijn hoofd groter was.

Boom

Een logische reden kon ik niet bedenken, maar het was er. En ik kwam die drempel maar niet over.

Afgelopen zaterdag gingen de liefste en ik naar Nijmegen, Bruce springsteen live zien .

‘Jij rijd naar Nijmegen, zei de liefste, en je rijd ook terug’.

Acuut voelde ik ladingen vlinders en allerlei ander gefriemel in mijn buik, maar ik stapte wel achter het stuur en deed het. Ik oefende met rijden op de cruise control, ontspande steeds wat meer en voelde me helemaal dapper. Omdat ik het gedurfd had, omdat het feilloos goed ging en ik me oprecht afvroeg waar ik me druk over had gemaakt.

We zetten het oefenen nog even door, zodat ik ook in Frankrijk durf te rijden. En ook dat gaat lukken. Dat akelige boompje heeft een flinke klap gekregen. Ik ben er nog niet maar wel onderweg. En zo ga ik nog meer stappen zetten. Krachtiger worden.

Bruce springsteen was helemaal geweldig trouwens 😉