Gedoe

Zo op het oog straal ik als nooit tevoren. Je ziet niks van de worsteling die zich onderhuids afspeelt. Gedachten die aan me trekken, dat vuurtje van stress dat steeds opnieuw gevoed wordt en die mijn angsten opjagen.

Die zalige ontspanning, de bruisende energie en het enthousiasme waar ik zo gelukkig van werd zijn allemaal verdwenen. Alsof alle positieve gevoelens verstopt zijn op een plek waar ik ineens niet meer bij kan.

Een maalstroom van nare gedachtes houden me wakker als de nacht op zijn donkerst is. Ze zorgen voor een constante alertheid die vreemd aanvoelt.

Krampachtig doe ik de hele dag alsof er niets aan de hand is, probeer ik vooral mijn normale zelf te zijn terwijl de paniek van binnen zijn verwoestende werking voortzet. Ik doe teveel mijn best en ik weet het, het is onnatuurlijk en gemaakt.

Na mijn werkdag plof ik uitgeput op de bank, tijdens de nacht maal ik urenlang, tot de ochtend weer aanbreekt en mijn vicieuze cirkel zich herhaalt.

Dag na dag, wekenlang, maanden zijn het inmiddels.

Ik maak mezelf wijs dat het een fase is. Dat het vanzelf goedkomt. Dat ik me vooral niet aan moet stellen. ‘Je bent een sterke vrouw’, zeggen mensen tegen me, maar ik voel me allesbehalve sterk.

‘Wat een zeurpiet ben je, roept mijn hoofd herhaaldelijk, stel je niet aan’.

Hormonen

Toch weet ik dat ik mezelf niet ben. Ik verlang meer dan wat ook naar rust, maar weiger op te geven. Ik ben bang wat er met me gebeurd zonder mijn vaste ritme. Ik mankeer tenslotte niks dus worstel ik verder. Mijn collega’s zijn, naast mijn echtgenoot, mijn houvast en die kan ik niet verliezen.

Het klinkt allemaal heel zwaar, en zo voelde het ook, ik dacht de afgelopen maanden dat ik gek werd. Mezelf aan het verliezen was. Het hele spectrum aan oorzaken heb ik in mijn hoofd voorbij laten komen.

Tot ik gister een artikel las over de mentale gevolgen van de #overgang. En ik herkende alles. De gevoelens van stress, de angsten die je hoofd op hol laten slaan, het idee dat je gek aan het worden bent. De chaos in mijn hoofd en de scherpte die ik verloren leek te hebben. Bang zijn voor alles, werkelijk waar, en niet meer kunnen genieten. Niet meer echt.

Wat een storm aan hormonen kunnen veroorzaken is bizar. Dat #hormonen een disbalans kunnen veroorzaken in je lijf wist ik, de #opvliegers zijn vreselijk, maar dit…dit is de overtreffende trap.

Vannacht lag ik weer wakker maar ineens dobberde ik niet meer stuurloos, ik had weer land in zicht. Ik ben er nog niet maar ik weet nu wel wat ik kan doen om mezelf te helen. En dat ga ik met beide handen aangrijpen.