School

lievelings

In een oogwenk is ze vier, die enorme lieverd van hiernaast. En ook broerlief groeit als kool. Elke fase omarm ik, het blijft zo prachtig om die twee te zien groeien, en alles is gezellig. Onze gesprekken veranderen, wat ook zo superzoet is, en ik voel gegniffel van binnen over de oprechte logica van die twee wurmen.

Zo ging buuffie laatst op vakantie. En Aimy vond er wel wat van.

‘Weer op vakantie buuffie, jij was al heel lang op vakantie’.

‘Buuffie gaat deze keer niet zo heel lang weg lieverd’.

‘Ga je maar tien minuutjes op vakantie?’

Je vreet der op toch?

Elke ochtend gaat ze huppelend naar school. Buiten schooltijd tekent ze nog steeds hartstochtelijk slakken, bloemen en prinsessen voor me. Morgen gaat ze een echt boek voor me maken heeft ze me beloofd. Ze kan heel goed knutselen, en weggeven kan ze ook als de beste.

‘Buuffie welke bloemen zijn je lievelings’? En van buurman Marco’?

Ze is dol op het strand, op schelpjes zoeken en met water kliederen. Unicorns, prinsessen en paars zijn altijd goed. Ze tekent een vijver met stoepkrijt voor op de stoep zodat we samen kunnen vissen, gevonden takjes zijn onze hengel.

Ze fietst geconcentreerd, met rode konen, haar rondjes voor op de stoep. Heel af en toe mag ze van papa ook over de straat fietsen, als er geen verkeer is en papa dichtbij. Buuffie roept dan hoe knap ze haar vind. Ze fietst gefocust verder, zonder op te kijken, heel even zie ik een grote trotse glimlach.

Kleine trotse knaptoet.

Lievelings

Broerlief is van een ander genre, zijn zucht naar ontdekkingen gaat een stuk minder voorzichtig dan zijn zus. Iets met eigenwijs en zelfoverschatting 😉 En hij is lief, heel erg lief. Booboo is inmiddels buuffie geworden, hij kletst de oren van je hoofd en zijn glimlach doet je hart spontaan smelten.

Het is een kamikaze soms. Onze plantenbakrand is zijn evenwichtsbalk, want wat zijn grote zus kan…

Die plantenbakrand van onze voortuin is trouwens op zonnige dagen het algemene kwebbelrandje geworden, vol kindjes, mama’s en papa’s. Zaligheid, dat al dat spul samen opgroeit, en wij genieten lekker mee.

Gister stonden die twee leukerds gezellig voor de deur met weer een zalig baksel. Die worden vol enthousiasme afgeleverd met dikke knuffels, kletspraatjes en het laatste nieuws 😉

Stop de tijd nog even…

Published by Cynthia Poen

Ik ben een schrijver, en daar ben ik retetrots op. Het duurde even, voor ik die woorden in mijn mond durfde te nemen in associatie met mezelf maar inmiddels doe ik het gewoon.

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *