Sinds ik met hormoontherapie ben begonnen realiseer ik me pas hoe slecht ik me het afgelopen jaar voelde, toen ik die minuscule pilletjes nog niet nam.
Hoe ik inwendig steeds in paniek was.
Continue aanstond. Angstig was, voor alles.
Ik was mezelf niet en was dat ook steeds minder. Ik zag geen uitweg en had geen flauw idee hoe ik het op moest lossen. Uitzichtloos…dacht ik.
Alles veranderde toen ik mijn huisarts vertelde hoe ik me voelde en die tsunami aan emotie naar buiten golfde.
Ik hoorde mezelf praten en was verbaast over de gierende halen van verdriet in mijn stem. Over de rauwe gevoelens die naar bovendreven, die had ik al die tijd geprobeerd te verstoppen. Wat heb ik gevochten het afgelopen jaar.
Sindsdien is er veel veranderd.
Ik ben nog niet waar ik wil zijn maar ik weet dat ik op de goede weg ben. Al dat weggestopte verdriet manifesteerde zich in mijn lijf, dat ook begon te haperen.
Alles komt tegelijk, dat was mijn eerste gedachte.
Maar eigenlijk is het misschien wel als een ui, ik ben mezelf aan het afpellen en was eenvoudigweg nog niet bij de kern. Er zat nog meer opgesloten diep in mij.
Sindsdien ben ik voor mezelf gaan zorgen. Echt. Ik heb mijn werk voor nu losgelaten, ook al vond ik dat het allermoeilijkste.
Koor
Ik ben iets gaan zoeken waar ik van ontspan, waar ik gelukkig van wordt. Iets voor mij. Ik moest iets zoeken waar ik de deur voor uit moest. Ik vond een prachtig koor dat veilig voelt. En fijn. Die eerste weken waren een enorme opgave want ik was gesloopt na twee uurtjes repeteren, maar ik bleef wel gaan. Daar ben ik trots op, dat ik vastgehouden heb.
Het schrijven staat voor nu op een sudderpitje.
En inmiddels kan ik ook weer volop genieten van mijn kleindochter. Want dat lukte maar moeilijk, omdat ik mezelf zo in de weg zat. Daar heb ik het allerhardst voor gestreden. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe fijn dat voelt. Dat overweldigende warme gevoel van blijdschap dat in mijn buik huist. Soms zou ik wel willen schreeuwen van opluchting.
Dankbaarheid.
Hoe fijn ik het vind als ze er is.
Samen fietsen, liedjes zingen en giechelen. Kiekeboe en niezen. Huh? 🙂 Blaadjes en bloemen en stampen in de plassen.
Haar de wereld zien ontdekken is goud.
Het is fijn dat ik de gedachten die in mijn hoofd ronddwalen weer herken als van mezelf. Ik voel zelfs af en toe weer een glimp en een glans van alles wat ik voorheen voelde en dacht. Momentjes van enthousiasme.
Wat een geweldige sensatie is dat.
Want het komt goed met mij, dat voel ik aan alles. Ik geef mezelf wat tijd en neem kleine stapjes, maar het komt eraan.
En dat is fantastisch.Mijn hoofd is op de goede weg, nu moet dat lijf nog volgen.
NB de foto is genomen tijdens het optreden van ons koor op Trafalgar square in Londen op zaterdag 14 december 2024.
Wat een verhaal! Veel respect voor jouw route, jouw zoektocht, jouw doorzettingsvermogen!
Van Cynthia
naar zuster,
naar partner,
naar moeder,
naar schrijver,
naar oma,
naar een golfslagbad, of zoals je het zelf noemt een tsunami aan emoties
naar het koor.
Wat een groei, wat een ontwikkeling. Fijn dat je nu een soort rust en/of evenwicht hebt gevonden. Grote bewondering!
Ben je nu een Sopraan, een Mezzosopraan of een Alt?
Naast zangeres in een koor blijf je verpleegkundige en toch ook wel schrijver toch …?
haha lief Joost. Wat een rij ben ik 🙂 Ik ben een alt, mijn stem is laag het krachtigst. Ik wens jou en jouw prachtige familie mooie feestdagen en een geweldig 2025, op naar het voltooien van je boek! Cynt
Ik gun je al het genieten
Dank Peet, het groeit! Hele fijne feestdagen en een liefdevol en gezond 2025 voor jou en eenieder die je lieft hebt!! Cynt