De afgelopen weken lag ik vooral plat, hevige rugproblemen waren een kers op de taart na een voor mij toch al roerig jaar.
Mijn stap terug werd stilstaan.
Met grof geweld moest de rem erop.
Elke beweging werd een gruwel. Een hernia werd genoemd als mogelijkheid, slijtage of anderszins gedoe. Wie het weet mag het zeggen. Zelfs mijn bh’s werden martelwerktuigen, bizar dat daar nooit iets anders voor bedacht is, want zo’n bos hout voor de deur weegt ook. ( extra belasting voor rug en schouders) Op mijn rug binden lukt helaas niet 😉
Inmiddels krabbel ik gelukkig weer op.
En waar menigeen die eerste maand van het jaar ‘dry’ door wil brengen, wil ik nog maar één ding:
Weer kunnen wandelen. Bewegen zoals voorheen.
Simpel he?!
Maar dat wandelen omvat mijn hele wereld 🌎
Een rondje met mijn kleindochter, met haar garnalenvingertjes stevig in de mijne geklemd ( ze loopt als een razende inmiddels)
Lunchwandelen en fijn samen kunnen werken met die heerlijke groep mensen( ik kom eraan hoor lieve collega’s!)
Nieuwe zwerftochten maken met de liefste en vol verwondering mooie natuur ontdekken.
Uren lopen met mezelf, want die chaos aan gedachtes en gevoelens lijken zichzelf te ontwarren tijdens het wandelen.
Het opruimen van dat hoofd gaat daarna bijna moeiteloos.
Bijgaande foto is van mijn rondje van, pak em beet, een half uurtje geleden.
Ze loopt weer 🥳 Ondanks een zeehondenhoestje die hardnekkig mijn slaap blijft verstoren ga ik elke dag naar buiten. Weer of geen weer. Want het lukt. Eindelijk.
Het is fijn als je weer om je heen kan kijken. Mooie dingen kan zien. Het prille begin van de lente, die verdwaalde sneeuwvlok of het geweld van een herfststorm om je oren voelen razen. Bewegen is een luxe als het ineens niet meer wil.
Note to self: koop een knappe regenjas( iemand nog een fijne tip?) zelfs tijdens mijn puberjaren weigerde ik die malle zweterige regenpakken maar misschien moet ik nu toch…
#gezondheid