Ik loop niet over van zelfvertrouwen. Nooit gedaan ook. Ik ben iemand die zich vaak wat ongemakkelijk voelt, en extra in gezelschappen.
Zo kom ik niet over op anderen, dat weet ik ook, maar zo is het nou eenmaal. Het zijn schades veroorzaakt door oud zeer en die zullen nooit echt helemaal verdwijnen.
Die eerste keer meegaan naar dat koor was voor mij dus een ding. Om naar die enorme groep van 88 mensen te gaan, die elkaar allemaal kennen, en soms al twintig jaar. En daar wilde ik ineens tussen staan.
En ook nog eens hardop zingen temidden van die groep he?! Mind you…
Kan ik eigenlijk wel zingen, vroeg ik mezelf meermaals af. En wat als die dirigent tijdens de stemtest meewarig zijn hoofd schud, me een schouderklopje geeft en me vervolgens naar huis stuurt? Dat zou me pijn doen. Ik onderging die stemtest dus met klamme handen, maar ik deed het. Want ik wilde niets liever dan ertussen staan. Erbij horen. Luidkeels meedoen. Zingen!
En het lukte 🙂
Nog maar net aspirant-lid af, ging ik vervolgens vier dagen mee naar Londen. Met forse rugklachten en een stemmetje in mijn hoofd die aan me vroeg of ik wel helemaal lekker in mijn hoofd was. Maar ik deed het. Spontaan zingen voor de deur van een pub en een club in Canterbury, meegalmen op een kerstmarkt aan de voet van de Tower bridge en als kers op de taart gaven we een weergaloos optreden op Trafalgar Square in Londen.
En het was …Ik heb er niks passends voor 🙂 Het gevoel dat het me gaf is met niks te vergelijken.
Zingen
Ik heb me nog nooit zo direct thuis gevoeld binnen een grote groep mensen.
Ik ben van nature een ‘spontane meezinger’. Kan ik niks aan doen, gaat helemaal vanzelf. Ik betrap mezelf met enige regelmaat op spontaan gehummm of mee-gezing 😉 Zacht murmelend, dat dan weer wel. Maar toch. En ineens dwarrelden er 88 ‘spontane meezingers’ om me heen.
Ha. Eindelijk werd ik omgeven door net zulke gekkies als ik zelf ben. Nu mocht ik constant voluit.
Tijdens die prachtige reis ontstonden er fijne spontane gesprekken. Ik haakte eens aan bij de één en dan weer bij een ander en at ook mijn ontbijt met steeds wisselende tafelgenoten.
Ik sliep zelfs bij iemand op de kamer die ik totaal niet kende.
En het was allemaal goed. Beter nog: het was hartverwarmend en veilig. Er was geen ongemakkelijk moment, niet eentje, en nergens voelde ik me verloren of alleen ♥️
En dat is echt razend bijzonder.
Beter dan dat wordt het echt niet 😉
PS Aan het eind van 2025 gaan we hele mooie optredens geven! Nu al zin in 🙂
Wat mooi, Cynthia! Ik zag het op social media al voorbij komen! Sinds een paar jaar durf ik ook te zingen, in een groep. Heb het mijn hele leven al gewild, nu pas de stap genomen. Voelt voor mij ook zo bijzonder als jij hebt beschreven. Prachtig! ❤️
o wat mooi Eef! en wat is het zalig om samen muziek te maken he?! bij welk koor zing jij? x Cynt
Inderdaad, zalig! 😄 Ik zing bij Be You Music in Uitgeest. Het is meer een zanggroep en zangles dan een koor, maar wel met een jaarlijkse einduitvoering van alle groepen in De Zwaan.
Heerlijk Eef, zingen doet goed he?!
Lieve Cynthia, even een redactie van de enige dame bij de stemgroep Laag.
Wat een open stuk, goed gedaan en prachtig verwoord.
SurpriSing is een koor apart, natuurlijk zullen er “dingetjes” zijn en komen maar eenmaal jouw plekje gevonden voelt dit als “thuiskomen”.
Zo ervaar ik het bij de mannen en de rest van het koor.
Niet te veel en niet te weinig maar net genoeg om dat warme gevoel te krijgen.
Goed gedaan meid, zing met volle borst vooruit 🎼
Ja mooi gezegd Tilly! Het is echt en fijn, en ik kan er heerlijk mezelf zijn. Hoe zalig is dat 🙂 Dank voor je lieve reactie. Cynt