Hartewens

k was zestien toen ik ging werken. Vanaf een jaar of veertien had ik al zaterdagbaantjes maar vanaf mijn zestiende werkte ik voor het ‘echie’. 

Studeren deed ik vanaf zeventien, naast mijn voltijd baan. De wisseldiensten waren slopend soms, maar toen we kinderen kregen ook een uitkomst. Ik zat nooit een dag zonder baan. 

En mijn werk gaf me veel. Naast een vast inkomen leverde het me prachtige levenslessen op, een stevig anker en fijne collega’s. Ik houd van mijn baan en hoop dat ik er mijn pensioen haal.

Maar de laatste jaren groeide er ook een verlangen om een poosje vrij te zijn.
Echt vrij.

Tijd om zelf lukraak in te vullen. Met niks of met alles. Een maandje leek me heerlijk, of twee. 

Het stemmetje in mijn hoofd maakte wild bezwaar. 
Die vond het absurd. Belachelijk. Onmogelijk. 
De lijst waarom het niet zou kunnen groeide in rap tempo.

‘Hoe zit het met het geld dan, riep het stemmetje, want het kost je een maandloon. En hoe zit het met je collega’s eigenlijk? Laat je die zomaar zitten’?

Dat constant afwegen tussen wel/niet gonsde jaar na jaar door mijn hoofd. 

Inmiddels is het een ja geworden. Ja ik ga het doen en ja ook op korte termijn. Want ik wil mijn leven vullen met veel. Veel ervaringen, veel herinneringen en veel genieten. En omdat ik vorig jaar best wat hordes heb moeten nemen realiseer ik me ook dat van uitstel wellicht afstel komt. 

Als ik het nu niet doe dan doe ik het wellicht nooit. 

Veel

Tijdens de veertig jaar dat ik een betaalde baan heb ( in april wordt ik 56) heb ik al veel verdriet gezien. Veel mensen afscheid van het leven zien nemen, ook op jonge leeftijd. 

Eigenlijk hebben we geen tijd te verliezen 

Dus hakten we eindelijk die knoop door en begonnen we met het plannen van iets langer vrij. Werk moest akkoord gaan, de oppas van ons zonnestraaltje moest geregeld zijn en we moesten een potje maken. 

Samen een poosje vrij zijn kost nou eenmaal.

Binnenkort is het zover. We wachten niet tot dat pensioen voor de deur staat, we gaan nu al ruimte nemen voor ‘samen en niks’. We trappen lekker op de rem. Ik ben razend benieuwd wat we er van vinden. Straks bevalt het me zo goed dat ik over twee jaar nog een keer wil 

 foto is van mezelf