De corona terugblik kwam kort, maar hevig, in in allerlei media voorbij en dat zorgde bij mij voor een lading herinneringen.
Zoals de soms oneindige stroom aan telefoontjes en aanmeldingen. Wij zorgden als coördinatiepunt voor de opnames van heel veel mensen die niet naar het ziekenhuis hoefden maar wel erg ziek waren. Elke dag maakten we het onmogelijke, mogelijk.
Elke ochtend, bij de start van onze werkdag, was het weer spannend of er afdelingen dicht of juist weer open mochten. Hoopten we dat de stroom aan aanmeldingen af zouden nemen.
Ik voelde blijdschap, bij die enkeling die weer naar huis ging, maar vaker was er het verdriet van nabestaanden om een afscheid dat totaal anders was dan ze hoopten.
We brachten echtparen bij elkaar, puur om afscheid te nemen.
Er gebeurde elke dag zo ongelofelijk veel, maar we ploeterden voort. Met de moed der wanhoop soms.
Mijn mams kroop achter de naaimachine om schorten te naaien. Ze was toen al ruim voorbij de tachtig en wilde iets dóen. Wat dan ook.
Ik bracht bloemen rond, had diepe zorgen en voelde het gebrek van heel veel.
Huidhonger werd een vaak genoemd woord.
De avondklok was een bijzondere sensatie, vooral toen ik een toestemmingsbriefje kreeg om dan wel buiten te zijn. Want het zorgen ging altijd door.
Alles wat we altijd heel gewoon vonden, werd bijzonder.
Maar de verbondenheid onderling was hartverwarmend. Hoe fijn was dat en wat is het jammer dat die bij zovelen weer snel verdween. Het applaus verstilde.
Gezondheidszorg
Veel is vergeten. Gelukkig maar.
Toch was het goed geweest als we, dankzij deze crisis, het belang van stabiele plannen voor onze gezondheidszorg hadden erkend. Objectief hadden gekeken of die basis wel stevig genoeg is of teveel vertakt wellicht. Of deskundigheid aan het roer staat en onze gezondheid wel op de juiste manier is belegd.
Ondanks goede bedoelingen wordt er nog steeds te vaak met potjes geld geschoven, en veel van onze basiszorg wordt uitgeknepen. Weggeschrapt. Er is nog geen goed fundament voor het opleiden en bijscholen van al die zorgmedewerkers.
Tot de volgende crisis voor de deur staat…dan brengt dat applaus ons echt nergens.