Leugens

‘Ik neem mijn werk nooit mee naar huis, ik kan me er geweldig goed voor afsluiten. Als de deur dichtslaat ben ik het kwijt’.

Stoere woorden. Het waren mijne, jarenlang, en ook dikke vette leugens.

Wist ik veel. 

Al wat heftig was in mijn werk schoof ik resoluut aan de kant. 

‘Niet zo zeuren meid, het overkomt jou toch niet. Aansteller’.

Die ene meneer die zo akelig doodging. Ik stond naast zijn bed en deed wat ik kon. In mijn eentje, onderwijl trachtend de familie tot steun te zijn. Nu weet ik dat ik toen mijn uiterste best heb gedaan, op dat ene moment, met mijn eigen handen, maar het voelde voor mij lang als tekortschieten.

Of die ene keer dat ik die meneer vond, op de grond in zijn appartement. Mijn buik draaide gierend rondjes toen hij zelf de deur niet opendeed. Ik zie mezelf nog de kamer instappen, in mijn eentje, en vond hem daar hulpeloos met een gevaarlijk laag bloedsuiker. 112 bellen en bij hem blijven was alles wat ik kon doen, ik had niets omhanden om hem echt te kunnen helpen. Wat vond ik mezelf een slappeling omdat ik zo bang was geweest.

En zo waren er nog veel meer momenten waarop het vertrouwen in mezelf op de proef werd gesteld.

Terugkijkend op mijn leven uitte mijn mentale stress zich in fysiek ziek zijn. Meerdere keren zelfs. Ik hield het zelf tegen, onbewust, om te erkennen dat ik het zwaar had. Ik moest niet zeuren en gewoon aan het werk gaan. Tegen beter weten in.

Ik dacht dat ik dat kon dragen. Moest dragen. In mijn eentje.

Napraten of iets van begeleiding kreeg ik niet.

Vertrouwen

Achteraf bezien had ik daar wel behoefte aan. De mens achter de zorgverlener werd genegeerd, ook door mezelf, en dat is best pijnlijk.

Maar ik probeer het nu onder ogen te zien. En netjes op te ruimen. Alsof ik nu pas een bezem aangereikt krijg die werkt. ( inwendig moet ik ook grijnzen om deze zin want ik ben een waardeloze huisvrouw 😉)

Ik heb werkelijk geen idee waarom het mijn leven nu overhoop gegooid heeft.

Gevoelig en empatisch zijn is prachtig, maar het kan je ook in de weg gaan zitten. En dat deed het mij. Doet het mij. En dat snap ik nu pas. Ik ben het vertrouwen in mezelf en mijn eigen kunnen even kwijt. Dat is rottig want het maakt mijn leven zuur.

Maar ik werk hard om het weer terug te vinden…