Ik leer open te zijn over mijn worstelingen, steeds een beetje meer, en zo af en toe schrijf ik erover.
Kwetsbaar zijn met voldoende afstand, dat durf ik 😉
Want nog steeds voelt het ongemakkelijk als ik direct aangesproken wordt op mijn ontboezemingen of over mijn boeken. Toch dwing ik mezelf om die persoon in de ogen te kijken en het compliment te ontvangen. Soms lukt het en soms lukt het niet.
Afgelopen week was het kermis in ons mooie dorp.
Het werd een soort reünie, zoals elk jaar eigenlijk. Ik ben er dol op. ik liep oud-klasgenoten tegen het lijf( zelfs van de lagere school) dronk een biertje met twee buurjongens van vroeger en ik kletste bij met vriendinnen. En genoot van alle live-muziek.
Ouder worden
En ik werd geconfronteerd met de kwetsbaarheid die ik van me had afgeschreven. Er bleken nogal wat vrouwen te zijn die mijn stukjes hadden gelezen.
Slik…
De meeste meelezers reageren niet op wat ik schrijf, dus ik denk vooral dat niemand leest wat ik schrijf. Weet ik veel. Toch ontstonden er prachtige gesprekken dankzij mijn eigen openheid. Onverwacht zat ik samen met een rijtje leuke vrouwen op de stoeprand, voor een feesttent vol stampende muziek, te praten over de uitdagingen van dat ouder worden, die steeds wat rondere heupen, ondanks de strijd die we ertegen voeren, opvliegers en wat nog.
Hoe heerlijk is dat, als je voelt dat je niet de enige bent met al je worstelingen.
Het maakte die heerlijke kermis, vol muziek en heel veel dansen nog leuker.
Daar pluk ik nog wel een poosje de vruchten van 😉