Schaatsen

Eindelijk is het winter, echt winter. Ik weet ook meteen weer waarom ik zo ontzettend dol ben op de lente 🙂 Geen gedoe met die auto op de weg, geen sneeuw of ijs te zien en starten zonder problemen. Ik heb een heel oud karretje, die vind die kou niet heel erg lekker. Maar ik geniet wel van die witte wereld, de betoverende plaatjes, dat wandelen in de sneeuw is echt heel erg geweldig.

In mijn herinnering stond ik als jong meisje elk jaar wel op de schaats, we zullen wat molentochten en andersoortige toertochtjes hebben geschaatst. Soms met geknepen billen hoor, het ijs was niet elk jaar lekker dik, als je dan een wat groter water over moest schaatsen, brrrr. En daarna, met soms pittige blaren op de hielen, het cafe in om op te warmen en om je medaille op te halen natuurlijk. Warme choco, een dikke koek en dat glimmende ding om je nek, who wants more? 🙂

Ijs

Binnen no time is ook de elfstedenkoorts weer toegeslagen, onverbiddelijk natuurlijk. Ik was er één keer bij en man, o man, wat was dat machtig mooi. In 1986 schaatsten mijn vader en mijn oom hem voor de tweede keer op rij, en zus en ik mochten dat jaar mee. Terwijl die twee volop in de voorbereiding zaten, waren wij de hele nacht in de stad te vinden. Wat was het fantastisch, heel Leeuwarden zoemde van opwinding, echt zo bijzonder.

Heel vroeg in de ochtend keken we ademloos naar de start, ik zie mezelf nog staan, tippend van enthousiasme. Dat hele avontuur is een prachtige en bijzondere herinnering die ik liefdevol koester. Zeker omdat het maar zo zelden kan, ben ik heel erg blij dat ik het een keer heb mogen meemaken.

Ik beweer altijd dat het me niet uitmaakt, of ik wel of niet kan schaatsen in de winter. Dan haal ik mijn schouders op en kijk wellicht een tikkie onverschillig. Maar die kriebel voel ik al volop kriebelen, dat schaatsen is toch echt met die paplepel ingegoten. Mijn trouwe noren liggen al paraat, als het eind van de week kan, ga ik denk ik toch even een rondje. Wie weet kan ik het nog!