Verbijsterd, dat is ongeveer hoe ik me voel, verbijsterd en nog zoveel meer waar ik de woorden niet voor vind. Ik ben verbijsterd door die enorme hoeveelheid zinloos geweld dat zich als een olievlek lijkt te verspreiden. Vies, zwart en akelig hecht het zich keer op keer, aan steeds meer mensen. Uitwissen of wegvegen lukt maar niet, het klampt zich vast en versteend harten die eens zacht waren. Zoveel lijkt ineens nietig en onnozel.
Ik ben een dorps meisje, en ik ben geen fluit gewend, dat denk ik oprecht. Buiten het sporadische geweld of die fikse schreeuwpartij waar ik tijdens mijn werk of dat fijne concert weleens tegenaan liep, is mijn wereld er een van wollige zachtheid. Als er iemand op me moppert of ruzie met me wil maken ben ik dagen van slag, echt. Cynt is een zacht ei, zo is het nou eenmaal. Ik besta uit honderdvijftig procent gevoel, en mijn voelsprieten staan altijd op standje liefde ontvangen of geven.
Zinloos geweld
Dat er dus mensen zijn die een ander pijn willen doen is voor mij lastig te begrijpen. Echt pijn doen bedoel ik dan, intens fysiek pijn doen. Schade berokkenen, omdat je dat in die kronkel in je hoofd besloten hebt. Zonder enige aanleiding, om te laten zien wat een ‘bad ass’ je bent, of voor een zak geld, of wat dan ook. Zoals iemand doodschieten op klaarlichte dag, iemand die goed deed en het kwaad in de schijnwerpers zette. Onvermoeibaar en strijdbaar. Of door een jonge vent gewoon voor zijn hoofd te schoppen, meerdere keren, omdat je strak staat van wat dan ook. Omdat je blijkbaar zin hebt om iemand ongelukkig te schoppen, en vind dat je dat dus gewoon mag.
In welke werkelijkheid neem je daadwerkelijk de stap om dat bij een ander te veroorzaken. Want in mijn wereld is dat absoluut onmogelijk. Ik kan er oprecht met mijn eenvoudige liefdevolle hoofd niet bij, dat je zo’n eikel kan zijn. Beschadig dan lekker jezelf, denk ik dan, of sloop dan maar je eigen huis of zo. Ik zat dus volkomen verbijsterd naar al dat nieuws te kijken, de afgelopen week. Zoals ik de afgelopen jaren veel te vaak vol verbijstering over al dat zinloze geweld las, mijn hoofd vol onvermogen schuddend om te bevatten.
Dat soort nieuwsberichten, zo wreed en donker, ze zijn van een haat en een hardheid die ik niet kan begrijpen. Die ik niet wil begrijpen. Nooit. En ik maak me er oprecht zorgen over waar dit moet eindigen, waar gaan we met zijn allen heen in de wereld. Deze enorme spiraal van geweld, lijkt volledig buiten onze controle te raken. En ook daar, kan ik met mijn verstand niet bij. Jij?
Begrijp helemaal wat je bedoeld.
Ook ik snap niets van geweld op wat voor manier dan ook
Word er heel verdrietig van.
Zoveel leed op deze wereld, zoveel onrecht
Ik probeer altijd het beste in mensen te zien en ik denk dat hoop mensen gefrustreerd zijn en te weinig liefde krijgen Boven mijn spiegel staat een spreuk : Be the reason someone smileys today Jij kan dat , ik kan dat.
Meeste mensen denken bij het zien varen boos gezicht ; Wat een chagrijn, maar ik denk Hij of zij heeft beetje aandacht en liefde nodig dus knik ik , groet ik of geef een glimlach, Kost niets Laten we allemaal wat liever zijn voor elkaar
Helemaal eens lieve Ida, het kost zo weinig moeite om vriendelijk te zijn. Om tevreden zijn met wat je hebt en wie je bent, lief te hebben zonder iets terug te verlangen. De huidige verharding baart me zorgen, en dan vooral het ongrijpbare ervan. Dikke knuffel!