Een piepklein caravannetje

‘Weet je wat nou leuk zou zijn, zeg ik tegen de liefste, een klein caravannetje. Een lief klein pukkeltje, puur en alleen om in te slapen. Die hangen we achter ons busje en zo hebben we meteen meer ruimte’. De liefste kijkt opzij en grijnst, we fantaseren er samen meteen heerlijk op los. We zijn met ons rijdende bed onderweg naar huis, na een zalige maand rondzwerven door Frankrijk en Spanje. Ons volkswagenbusje laat ons hart sneller kloppen, maar hij is laag en krap, en onze lichamen beginnen wat te kraken.

We discussiëren er al langer over, over dat net iets te lage busje van ons. Het in en uitklimmen gaat verre van flexibel door dat kleine dakje, er is maar een heel klein stukje waar je echt kan staan. Onze lijven kraken als gevolg van al die jaren werken in een zwaar fysieke beroep, dat soepele van vroeger is er wel af. We hebben meer dan eens een hogere bus overwogen, dan hebben we overal volledige stahoogte, maar heb je die prijzen weleens gezien. Nondeju, onbetaalbaar, voor ons wel tenminste. Een zelfbouwcamper dan, want naast betaalbaar ook superleuk om zelf iets moois in elkaar te knutselen. De liefste is er handig genoeg voor. Maar dan moet hij na een week beulen als loodgieter, in zijn vrije tijd ook nog klussen. Ik voorzie dat dat niet goed gaat komen.

Zelfbouwcamper

Een paar weken later gaan we leuk op zaterdag caravannetjes kijken, en we zien er een hele hoop. Grote en kleine, nieuwe en oude, maar ook deze prijzen liegen er niet om. Wauw. Het allerbelangrijkste is echter het gevoel dat ik erbij krijg, en ik wordt er niet gelukkig van. Verre van eigenlijk, want niks voelt fijn, ik mis mijn eigen enthousiasme. Aan het eind van de dag zetten we een dikke streep door onze caravanplannen. Kamperen is voor ons romantiek en een beetje aanklooien, met dat busje van ons, iets anders past ons niet.

Na meerdere zaterdagmiddagen vol discussies, allerlei scenario’s doorspreken en een paar flessen rosé (zalig hoor dat plannen maken) zijn we eruit. We gaan een groter dak in onze lieverd laten zetten. We hebben die knoop vol overtuiging doorgehakt, want dan ontstaat die stahoogte die we nu zo missen. En we hebben een ander bustentje gekocht, voor een paar honderd euro, eentje die los komt te staan. Dat is dat zitplekje, die we in ons busje soms missen. Volgende week gaan we lekker proefdraaien, hoe heerlijk is dat!