Het klinkt wellicht een beetje gek, maar voor mij was mijn gezicht een hele poos een tikkie in tweeën gesplitst. Mijn litteken en de rest van mijn gezicht waren nog niet helemaal een geheel. Als ik geslapen had bijvoorbeeld voelde het geopereerde gedeelte steeds weer dik, en deed het zeer. En nog steeds is dat soms zo en trekt het regelmatig, alsof het om aandacht vraagt 😉
Ook tijdens het verzorgen van mijn gezicht was er die tweedeling, want dat litteken vroeg om een andere behandeling dan de rest van mijn toet. Maar naarmate de weken vorderen, en er steeds meer weken liggen tussen die operatie en nu, kruipt mijn gezicht weer naar dat gevoel van een zijn toe. Maar het verbaasd me oprecht, hoelang dat duurt, het bevreemd me. Dat is echt een tikkie ongeduldig, absoluut, maar nadat de hechtingen eruit waren was het voor mij wel klaar eigenlijk. Dat mijn lijf daar anders over dacht was evident, die moest nog van alles herstellen en opruimen wat buiten mijn directe gezichtsveld lag.
Litteken in je gezicht
Ik wilde door, het achter me laten. Dat traject van die rotboodschap, dat snijden in mijn gezicht, het voorzichtige helen van die wond en eindelijk het moment dat de hechtingen eruit gingen. Ik ging gewoon voorbij aan ruimte nemen om dat gezicht aan zijn nieuwe vorm te laten wennen. Daar was ruw in gewroet, dus dat gezicht moest bijtrekken en aan die nieuwe status wennen. Logisch natuurlijk, maar ik vergat er aandacht aan te schenken.
Dat ze een hechting over het hoofd hadden gezien, dat hielp ook niet. De liefste dacht oprecht dat er ineens haren uit mijn gezicht groeiden. WAT!!!! Ah gelukkig, het is een verdwaalde hechting 🙂 Maar die eerste schok he?! Haha, ik griste werkelijk waar die spiegel uit mijn toilettas. Haren in mijn gezicht, WTF.
Dat ik toevallig meteen na al het gedoe vakantie had was een zegen, dat was oprecht zo fijn. Ik kon me volledig op dat relaxen storten, op boekjes lezen, op een stukje tikken en nog meer relaxen. Voetjes omhoog en die wangen weer een eeneiige tweeling laten worden.
Vanmorgen stond ik voor de spiegel, na een rondje hardlopen, en zag ik mijn enorme rode kop 😉 Met mijn vingertoppen ging ik over mijn litteken, en ik voelde amper nog onderhuidse hobbels en bobbels, ook onder de oppervlakte voelt het praktisch glad. Dankbaar knipoogde ik naar mezelf, huidkanker weggeveegd, ik ben een echte mazzelkont.