Rotsvast vertrouwen

Ik heb altijd een rotsvast vertrouwen gehad in onze meiden, ook tijdens de lastigere momenten in hun leven. Want ook al zijn ze nog jong, ze hebben al het nodige te verstouwen gehad. Die kracht, die ik bij beide zie, vind ik wonderschoon.

Onze oudste wilde nooit naar de peuterschool, ze huilde net zolang tot ze mij belden om haar op te halen. Twee keer probeerde ik het en steeds zei ze hetzelfde: ‘ik wil alleen naar de grote school’. Toen ze eindelijk vier werd, en naar de kleuterschool mocht, ging ze elke dag huppelend heen. Zonder een traan te vergieten. Die peuterschool, ze wilde het gewoon niet.

Onze jongste was niet rap met zindelijk worden, ze vond die luier wel best. Wat ik ook probeerde, ze had er lak aan, zo klein als ze was. Tot ze op een dag, ze zal rond een jaar of drie zijn geweest, gewoon die luier niet meer om wilde, ook in de nacht niet meer. Ik was mentaal voorbereid op ongelukjes maar er gebeurde niks van dat alles. Ze had gewoon precies op dat moment bedacht dat het genoeg was geweest.

Alle twee hebben ze een periode gehad, na die middelbare school, waarbij ze gewoon niet wisten welke kant ze op wilden. Natuurlijk maakten we ons zorgen, en er zijn in die periode best wat moeilijke gesprekken gevoerd. Dikke tranen, met enige regelmaat. 

Eigen weg

We stimuleerden onze meiden om vooral hun eigen weg te kiezen, want niet alles hoeft volgens het standaard plaatje. ‘Wat heb je te verliezen’ zeiden wij, ‘zolang je nog geen hypotheek bij elkaar hoeft te verdienen, liggen alle opties nog open’. 

Ook tijdens die moeilijk momenten ben ik het vertrouwen in onze meiden nooit verloren. Ook al maakte ik me heus weleens zorgen, tijdens die periodes waarin er ogenschijnlijk niets gebeurde. Een luchtledig stukje, waarin de teleurstelling werd verwerkt en ze zichzelf weer op het juiste spoor moesten zetten.

Het zijn twee mooie mensen geworden, onze dochters, die ook iets voor een ander willen betekenen in deze maatschappij. Krachtig gaan ze om met de teleurstellingen van het leven en tijdens die covidtijd ontpoppen ze zich weer op een heel ander vlak. Staken ze hun gezonde handen uit, ondanks de enorme risico’s die ze daardoor lopen. Dat rotsvaste geloof en vertrouwen wat ik altijd in ze gehad heb, bewijst zich eens te meer.