Dat laatste ‘dat moet echt nog’ project is van start gegaan. En daar hebben we lang zin voor moeten zoeken. Weer stof, weer puin wegbrengen en weer bedenken ‘hoe willen we het en hoe krijgen we het zo mooi’. Het is niet voor het eerst dat we iets wat heel oud is slopen, en er iets nieuws voor in de plaats maken.
En we zijn juist zo heel erg toe aan ’tijd over hebben’ en aan een huis zonder stof. Zonder bouwstof tenminste, gewoon stof ligt er zat 😉
Af en toe ergerde ik me groen en geel, en er waren ook weer periodes dat ik het niet eens meer zag, dat die pot echt oud was. Nog niet zo lang geleden werd ons riool vernieuwd, weer een stapje van ‘oude troep’ naar ‘spliksplinternieuw’ gezet. Het perfecte moment om door te pakken wat mij betreft. Maar de liefste bleek uiteindelijk op een andere manier gevoelig voor mijn ‘ik ga een vakman inhuren want ik ben het zat’ opmerkingen. Ik wilde hem niet plooien richting weer een klus. Ik wilde hem plooien richting: we laten het lekker door iemand anders doen.
Toch besloot hij eigenwijs zelf die vakman te zijn. Natuurlijk. Ook al hij heeft genoeg geklust voor drie mensenlevens. Voor vier misschien wel.
Klus
Want samen verbouwden we al drie keer ons eigen huis, drie verschillende welteverstaan, waarbij hij het leeuwendeel voor zijn rekening nam. En ook voor onze dochters zijn we meer dan eens in onze kluskleren gesprongen. Ik ben altijd de domme kracht. Ik rijd naar de belt, ruim op en zorg voor de inwendige mens. Help sjouwen waar ik kan, schuur en schilder. Het uitdenken van de hele klus en het maken van de ingewikkelde dingen laat ik voor hem liggen.
Maar samen komen we een heel eind. Steeds weer. Samen. Team Poen fikst het steeds opnieuw, ondanks tegenvallers en momenten van stress. Ik ben inmiddels echt goed met een kruiwagen 😉
En nu dus die oude plee, van ‘niet om aan te zien’ naar ‘prachtig’. Het slopen is inmiddels bijna gedaan. Kom maar door met die gouden pot. Eindelijk 😉