Het is nog voor zevenen als ik de voordeur uitstap, een donkere en vooral knisperende wereld in. Het is ver onder nul en de kou baant zich een weg langs mijn wangen recht mijn hals in. Ik kruip nog wat dieper in de kraag van mijn jas. Mijn gedachten dwalen af naar alle #daklozen.
De mensen in nood.
Ik denk vooral aan het verhaal dat ik gister las over een man die op papier niet bestaat. Terwijl ik de weilanden inloop neem ik mijn eigen leven onder de loep. Sommige van die verhalen maken me extra dankbaar, ook al weet ik natuurlijk allang dat ik een bofkont ben. Natuurlijk mopper ik wat als ik de kachel een graadje hoger moet zetten omdat het koud is. Warmte is duur. Maar het kan wel. Daar werken we hard voor maar we kunnen ook hard werken voor onze centen.
Mijn #leven is van mij. Ik wist oprecht niet dat er mensen waren die op papier niet mogen bestaan. Het is te bizar voor woorden.
Onze eigen plek is een dierbaar bezit, die plek die zo helemaal van jou is en waar je weg kan kruipen. De wereld fijn buitensluiten. Met de gordijnen dicht zit ik in mijn eigen coconnetje.
Pure rijkdom
Net als mijn werk, ook een dierbaar bezit. Ik kan in mijn baan iets doen voor een ander, iets echts, en dat vind ik meer dan prachtig. Er is niets wat ik liever zou doen.
Zelfs mijn autootje koester ik. Ze is 21 jaar oud inmiddels maar ik geef niet om luxe, ze brengt me warm en droog van A naar B.
Het is pure #vrijheid, mijn leven zit er vol mee.
Terwijl ik mijn benen en wangen ijskoud voel worden denk ik aan iedereen die die fijne plek niet heeft, die dakloos is of niet de luxe heeft om de kachel hoger te zetten. Mag of kan werken en die niet een oud barreltje voor de deur heeft. Die niet in vrijheid leeft. Stevig doorstappend loop ik mezelf warm terwijl ik mijn gedachten laat verdwalen.
Anderhalf uur later stap ik mijn voordeur weer in, waar het warm is en de kasten gevuld zijn.
Tel jij ook je zegeningen weleens? Ik kwam handen tekort vanmorgen 🙂