Zo aan het eind van een ‘gewone’ werkdag rijd ik in mijn oude autootje naar huis. Met mijn muziek heerlijk hard, is dat altijd weer volle bak genieten. Vol enthousiasme brul ik luidkeels mee, het is afreageren in het kwadraat. Als we niet middenin een complete corona horror zouden zitten, was dit gewoon een dag als elke andere.
Ware het niet dat mijn dag tegenwoordig bol staat van heel veel mensen geruststellen, bezorgde vragen beantwoorden, creatief meedenken en van hele intense overleggen. Er gebeurd zo razend veel. Aan het eind van een volle werkdag, breng ik een tas met lappen stof en een patroon langs bij mijn moeder. Het tekort aan beschermende kleding wordt bij onze zorgmedewerkers nijpend, en mijn mams helpt graag een handje. Die gaat achter de naaimachine beschermende kleding maken die heel heet kan worden gewassen. Petje af voor mijn moeder van eenentachtig. Dank je wel mam. Ik sta in een hoekje van de tuin even bij te kletsen met mijn moesje. Niks geen geknuffel, niks geen dikke zoen bij het afscheid. We doen het, maar het voelt zo onwerkelijk allemaal, zo onnatuurlijk ook vooral. Maar ik neem geen risico’s, als mijn moeder besmet raakt door die knuffel van mij, vergeef ik het mezelf nooit.
Gezond
De wereld is de afgelopen weken zo razend veel veranderd. Hoeveel momentjes per dag zijn er niet, dat ik denk aan al die veranderingen en hoe snel het allemaal gaat. Deze ontzettende slechte B-film duurt en duurt maar voort en het einde is nog lang niet in zicht. Als ik ’s avonds zit uit te puffen op de bank, troost ik mezelf met de gedachte dat al mijn lieverds gezond zijn. En zich vooral ook heel verstandig gedragen.
En ben ik blij dat ik zelf nog gezond ben. Dat we met zijn allen zo onze stinkende best doen om er voor te zorgen dat we aan de goede kant van de streep raken. Zodat die enge cijfers naar beneden zakken, in plaats van nog verder de hoogte in stijgen. Om straks dat prachtige rijke heerlijke leven weer met elkaar te vieren. Vol overgave. Want van dat mooie kostbare, maar vooral ook kwetsbare leven, hebben we er maar eentje. En volgens mij voelen we dat allemaal des te meer op dit moment.