Ontroering

‘Respect voor jou mam, zegt ze ‘echt knap dat je dit werk naast je gezin deed. Dank je wel dat je tijdens al die jaren zorgen voor een ander, ook nog voor mij zorgde’. Ik werd er even stil van, van dat appje, en de ontroering stroomt door mijn lijf. Dat wonderschone berichtje van onze jongste dochter veroorzaakt een enorm brok in mijn keel.

Ik vind het heel bijzonder dat ze snapt dat die combinatie best veeleisend was. Want het was precies waar ik na heel veel jaren zorgen, zo ontzettend op was stuk gelopen. Tussen het zorgen voor mijn gezin en het zorgen op mijn werk, was dat zorgen voor mezelf volledig op de achtergrond geraakt. Ik heb het ruimschoots ingehaald inmiddels, maar het legt wel genadeloos bloot waar ik een poos mee worstelde.

Zorgen

Want zorgen voor een ander, deed ik met heel mijn hart en vol overtuiging. Dat het werk was, wist ik met mijn hoofd heus wel. Maar mijn hart hield zich niet aan die scheidslijn. Ik stopte er een te groot deel van mezelf in, in mijn werk, en mijn schild verbrokkelde. Ik vergat naar mijn eigen gevoel te luisteren, en afstand nemen lukte steeds een beetje moeilijker. Op mijn vrije dagen las ik rapportages, loste ik rooster problemen op en zat ik emails te beantwoorden. Loslaten kon ik niet meer. Enthousiast doordraven is echt iets voor mij.

Onze jongste ervaarde heel even hoe dat voelt, om te zorgen voor een ander. Op een oude werkplek van mij, een verpleeghuis waar mensen met een dementie wonen, werkte zij op de covid unit. Aan het eind van een avonddienst zegt ze gekscherend dat ze ‘acuut man en kinderen zou achterlaten en in een hotel zou gaan wonen, als ze dit werk dagelijks zou moeten doen. Want mam, hoe deed je dat allemaal’. Ik antwoord dat ik ook respect voor haar heb, want zij heeft geen zorg-achtergrond maar ze doet wel wat ze kan.

Ik vind het prachtig, dat onze jongste heeft ervaren, wat ik al die jaren heb gedaan. Om dat te delen samen vind ik heel bijzonder, en onze werelden lagen voor even heel dichtbij elkaar. Dochters die ineens volwassen zijn, het is ongelofelijk genieten 🙂