Ongemak hoort bij groei las ik laatst ergens, en zonder die stap uit je comfortzone bereik je nooit die op voorhand onbereikbare doelen. Ik realiseerde me gister weer eens hoe waar dat is.
Ergens vorig jaar werd ik gevraagd om te ondersteunen bij de ontwikkeling van een nieuwe MBO leerlijn voor #verpleegkundigen. Meeschrijven aan. Mijn ego was gestreeld, en ik vond het waanzinnig dat ik die kans kreeg.
Maar dat was niet de reden dat ik akkoord ging.
De reden waarom ik in deze uitdaging stapte was omdat het me geweldig leek om mijn opgedane werkervaring als een stuk kennis door te kunnen geven.
Aan heel veel mensen.
Dat was ook een van de redenen dat ik ‘Zorgliefde‘ heb geschreven, en dat is ook waarom ik deze reuzenstap gezet heb. Waarom ik dit graag wilde doen. En om aan mezelf te bewijzen dat ik nieuwe, moeilijke dingen kan leren als ik dat wil.
Ook al ben ik 54.
Bewijzen
Ik denk zelfs dat ik misschien wel ja zei omdat ik aan mezelf wilde bewijzen dat ik een goede verpleegkundige ben. Zorgzaam en zorgvuldig. Menselijk. Kundig.
De afgelopen maanden waren kneitermoeilijk. Confronterend. Wat heb ik mezelf vervloekt dat ik deze klus ook nog op mijn schouders had genomen. Maar ik kon niet anders dan hem afmaken.
Ik moest. Te eigenwijs om op te geven.
Ik beloofde mezelf uiteindelijk dat het voor eind april goed moest zijn. Anders trok ik de stekker eruit.
Woensdagochtend vroeg, voor mijn eigenlijke werkdag begon, zette ik er een punt achter. Ik heb me door wagonladingen feedback heen geworsteld, moest mezelf een ingewikkeld systeem aanleren en anders leren schrijven. En ik had deze vorm van #schrijven nog maar amper onder de knie. Meer dan eens gooide ik het bijltje erbij neer.
Bijna.
Vanmorgen werd ik wakker met een gevoel van voldoening in mijn lijf. Rust. Alsof die molensteen die ik al zolang met me meedroeg van me afgerold was. Want het is me gelukt. Ik heb het geflikt.
Ik ga even die vlag uithangen 