Ontmoeten

Haar ogen ontmoeten de mijne. Die van haar zijn oud en glazig. Troebel. Er is veel wat ze niet meer kunnen zien. Haar gezicht is getekend door rimpels, haar rug kromgebogen door ouderdom.

De sprankel die in haar ogen huist is echter amper achttien en ik lees er een wereld van genieten in.

Haar hoofd zit vol herinneringen. Aan gister, aan vorig jaar. Zelfs die van lang geleden komen regelmatig voorbij.

Een rode draad van tevredenheid slingert zich door haar bestaan. Het is de basis van haar leven geweest, vertelde ze me ooit. Blij zijn met wat elke dag je brengt, ook al is het niet altijd waar je op dat moment naar verlangde.

Het is de kunst om elke dag die sprankel te ontdekken.

De warme glimlach van een onbekende, een zonnestraal die prachtig door een glanzend bladerdek valt of de wonderschone klanken van muziek die je binnenste beroeren. Daarvan de schoonheid kunnen ervaren is de ware rijkdom van het leven.

Zij heeft het tot levenskunst verheven.

Haar juwelenkistje is gevuld met macaroni kettingen, dat ene paar gouden oorbellen, die ze ooit van haar echtgenoot kado kreeg, en een stel zilveren klompjes. Een dierbaar erfstuk van haar grootmoeder. Minuscuul in geldwaarde, onschatbaar wat betreft die emotionele.

Ze vind het fijn als ik naast haar kom zitten. Haar oude hand rust in de mijne, die inmiddels ook niet meer piep is. Ook mijn hand begint tekenen van ouderdom te vertonen 😉

Stil

Waar ik vroeger de stiltes graag vulde met woorden, laat ik het nu fijn stil zijn. Samen kijken we door het grote raam naar buiten, daar waar de wereld als een sneltrein voortraast. Ik vul in wat zij niet meer scherp kan zien. Mensen die langs het glas voorbij haasten. Stuk voor stuk zijn ze druk aan het bellen, trekken een onwelwillende hond moeizaam voort of lopen met gevulde armen langs, vol met kind en zware tassen.

Ik heb het haasten voor 95% afgezworen, ik heb er eenvoudigweg geen zin meer in. Een kwartier eerder starten met wat je moet doen, of je agenda nagenoeg leeg houden voor wat zich toevallig aandient doet wonderen. Soms ben ik vroeg in de ochtend zo zalig aan het rondzwerven door de duinen dat ik me moet haasten om op tijd op mijn werk te zijn.

Niemand is perfect tenslotte. Maar verder….

Ze verteld over haar leven, noemt alle kinderen en kleinkinderen. Ze heeft inmiddels zelfs achterkleinkinderen. Schetst met woorden hoe mooi en rijk haar leven is geweest. Dat echt zien niks met kijken te maken heeft. En kunnen luisteren een uitstervende kwaliteit aan het worden is in deze maatschappij. Ik knik even. Het is een kunst die je voor jezelf vast zou moeten houden. Luisteren. Stil zijn.

Jezelf bij tijd en wijlen afvragen of je het voldoende doet.

Er liggen zoveel mooie lessen verborgen in de eenvoud van dat dagelijkse. Ik ben haar, en zij is mij. Ooit. Hoop ik. Met een rijk, lang en vol leven. En met macaroni kettingen op mijn nachtkastje.