Daar is ze dan. Eindelijk. En wat vind ik het weer spannend, en verwarrend en wat nog. Het is opnieuw een onvervalst avontuur waar ik in beland ben. Aan de vooravond van de geboorte van dit papieren kindje vroeg ik mezelf waarom ik dit wilde.
Waarom stel ik mezelf bloot aan ‘weer een boek’.
Weer kwetsbaar, weer hopen op mooie recensies en geknepen billen. Ook weer.
Toch stapte ik die drempel over en maakte nog een bundel. Omdat ik een ander geluid wil laten horen over de zorg. Echte verhalen wil delen. Over alles wat er dagelijks gebeurd. Mijn eigen onrust is daarbij te verwaarlozen, de #zorg verdiend de oprechtheid.
Maar het betekend dat ik ook weer reclame moet maken, de boer op moet met mijn boek, om mensen te overtuigen dat ook deze het waard is om te lezen. En dat is niet eenvoudig. Ik had beter een podcast kunnen maken denk ik weleens ( misschien doe ik dat alsnog trouwens ;-))
Podcast
Maar schrijven is voor mij nou eenmaal makkelijker dan praten. Ik ben wat onhandig tijdens gesprekken, te direct of te terughoudend. En ik luister niet graag naar mijn eigen stem, dat helpt ook niet 🙂
Ik houd het dus bij schrijven en ga er de komende tijd meer energie in steken. Ik wil mijn thriller zo graag afronden en daar weer trots op worden. Er niet met het schaamrood op mijn kaken over praten maar hem met rechte rug showen. En ik moet niet vergeten om te genieten van deze.
Afgelopen week kwam er een fotograaf bij me langs( mag ik nog niet veel over zeggen maar spannend!!) en de plaatselijke boekwinkel stuurde me ook een berichtje.
Hoe leuk is dat 🙂
Wordt vervolgd!
Volg jouw trots. Volg je hart, dat klopt altijd!
Vergis je niet: zuster Cynthia, collega Cynthia, moeder Cynthia, echtgenote Cynthia … je hebt iets te vertellen! En wat is mooier om als lezer jouw ervaring en verhalen mee te mogen beleven. De liefde, herkenning en inspiratie voelt als een warme comfortabele deken over me heen.
Ik ben trots dat ik een preview kreeg en mocht jouw nieuwe papieren kindje al lezen. Ik smul van jouw verhalen, met een glimlach maar soms ook met een traan lees ik hoe jij jouw weg als zuster tot nu toe hebt bewandeld. Prachtige verhalen en ook zo prachtig beschreven! Chapeau Cynthia!
Nu ben ik nieuwsgierig naar jouw nieuwe avonturen, ik kijk uit naar de podcast: “zuster Cynthia”.
ah zo lief Joost, dank!!
Het is supermooi hoe jij meeleest, meeleeft en zelf ook de schrijfpen op hebt gepakt 🙂 Hoe leuk is dat voor iemand die zelf ‘ook maar wat doet’ haha. En dank voor al je mooie woorden. Er is maar weinig fijner voor een schrijver dan hartverwarmende feedback ontvangen.Doet me heel, heel goed 🙂
Wie o wie schrikt er niet van zijn eigen stem😎
haha ongetwijfeld. Gek is dat toch? want je hoort jezelf altijd! Blijkbaar klinkt dat dus raar…