De vale schuifdeur kraakt als ik hem openduw, de scharnieren schreeuwen om een beetje aandacht. Ik moet kracht zetten om hem weer te sluiten, 3,5 meter oud hout is looïg. Ik laat jas en tas achter bij de wasmachines in de schuur, stap via twee traptreden, een klein halletje en een smalle witte deur de knusse keuken in. Een warme glimlach in het kwadraat verwelkomt me.
De versleten formicatafel staat tegen de zijmuur. Een zonnige theemuts met vlekken, een houten snijplank met botervloot en een vers volkoren brood staan erop uitgestald. Alles straalt ouderwets uit. Van de kale houten keukenstoeltjes tot de oude bruynzeelkeuken.
Hier heeft de tijd stilgestaan en dat staat hij al jaren.
Zonder te vragen of ik iets wil drinken schenkt hij een kop thee voor me in.
‘Zonder thee wordt er niet gewerkt’, knipoogt hij.
Het is altijd hetzelfde liedje en dat is fijn. Lief. Na de thee help ik zijn echtgenote naar de badkamer. Een borstamputatie en een bruut ongeluk lieten akelige littekens achter op haar lichaam. Ik verzorg haar stoma en laat de wasbak vollopen. Ze geniet van de warme washand op haar gekwetste huid, douchen wil ze maar zelden.
Arm in arm lopen we een half uur later door de woonkamer van het oude boerderijtje naar de keuken. Ze zitten zelden in de woonkamer, de keuken was altijd al het hart van het huis en dat is het nog steeds.
Zorgzaamheid
Ik vraag aan meneer hoe het met hem gaat, we kletsen wat terwijl ik mijn rapportage schrijf. Zij begint aan de kruiswoordpuzzel, hij gaat nog even de tuin in. ‘Boontjes plukken voor het avondeten, die zijn zalig nu’.
Ik pak jas en tas en loop langs het klompenrek naar buiten, hij heeft de grote schuifdeuren al voor me open gezet.
Vanmorgen liep ik er weer eens langs, zoals ik bijna dagelijks langs de oude boerderij loop tijdens mijn vroege ochtendwandeling. Ik steek standaard mijn hand op, als ze me zien zwaaien ze terug. De laatste tijd waren de gordijnen vaker dicht.
Vandaag staat er een te koop bord in de tuin. Tussen de hortensia’s en de gele thee rozen waar ze zo dol op was. In gedachten neem ik afscheid van twee prachtige liefdevolle mensen. Ze leerden me lessen. Over oprechte aandacht. Zorgzaamheid. En de liefde die in kleine gebaren huist.