Onmogelijk

zorgbemiddelaars

‘Het is onmogelijk’ zegt ze. De haren in mijn nek gaan spontaan overeind staan en ik voel een golf van onmacht in mijn buik. Boosheid.

‘Het gaat gewoon niet, ook al snap ik je vraag, maar het antwoord is nee’.

Ik worstel met mijn eigen gevoel, zucht even zodat ik niet kortaf reageer. Boos worden heeft geen zin, en ook al stelde ik mijn vraag voor een ander, die ander is er niet mee geholpen als ik mijn geduld verlies. Ik probeer nog wat argumenten, schets de tragiek van die ene zorgvrager met mijn woorden, pleit en bedel, maar ze blijft standvastig. Haar nee blijft nee.

Ik vind het moeilijk, de betonnen muren waar ik steeds tegenop blijf lopen. Omdat de alternatieven schaars zijn, of niet bestaand. Maar het maakt me ook in toenemende mate volhardend in plaats van moedeloos, ook al laat ik mijn kop weleens hangen. Slaat de frustratie mijn positiviteit de grond in.

Gelukkig is dat nooit voor lang.

Er zijn teveel zorgvragers die niet passen, nergens passen, en ook zij hebben recht op zorg. En omdat ik zelf mijn hele leven diezelfde zorg heb verleend mag ik daar iets van vinden. Dat vind ik zelf tenminste 😉

Gelukkig krijgen we regelmatig een ‘ja natuurlijk’, maar de definitieve ‘nee’s’ blijven hangen. Die doen meer pijn.

Zorgbemiddelaars

Het zal ongetwijfeld met geld te maken hebben, met krapte en onmogelijkheden. Met dat voortdurende gebrek aan ervaren personeel, of überhaupt met aanwezig personeel. De afgelopen vier jaar is er ongelofelijk veel veranderd in zorgland. Het is amper bij te benen.

Wat niet veranderd is zijn de zorgbemiddelaars. Die elke complexe casus van voor tot achter bekijken, die een extra versnelling vinden bij spoed en die meer dan die extra stap zetten om ervoor te zorgen dat iemand een fijne plek krijgt. Veilig. Omdat we dat meer dan wat ook belangrijk vinden.

Ook als het niet precies past is bijna passend ook ontzettend fijn. Want tussen helemaal niks en nagenoeg ‘precies pas’ ligt een wereld van verschil. In warmte en aandacht. In zorgzaam. Ook al is die niet perfect, het is er.

En dat is waar het om gaat.

Published by Cynthia Poen

Ik ben een schrijver, en daar ben ik retetrots op. Het duurde even, voor ik die woorden in mijn mond durfde te nemen in associatie met mezelf maar inmiddels doe ik het gewoon.

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *