Wat wil je nou bereiken in dit leven vraag ik aan mezelf. Elke dag opnieuw. Nu ik een tikkie minder enthousiast huppel vind ik dat belangrijk om te onderzoeken.
Zo’n mindere periode is al rottig genoeg dus ik heb behoefte aan die stip, maar ik voel ook dat die stip wel wat verder weg moet staan. Nu moet ik niet verzanden in ‘ik kan wel weer door’, tijd is voor nu mijn vriend.
Geen energie hebben is raar en voelt vreemd leeg. Ik ben anders en toch ook gewoon hetzelfde.
Toch ben ik trots op mezelf dat ik op de rem ben gaan staan, dat ik het heb gedurfd, want die drempel was enorm. Maar ik weet dat het ook iets positiefs is. Uiteindelijk.
De huisarts was trots op me zei ze vanmorgen, die schouderklop had ik nodig.
Dus nu ben ik zoekende, naar gezond egoïsme en een balans in wat wel en wat niet. Wat past bij mij en wie wil ik zijn. Hoe wil ik mijn leven verder gaan indelen.
Die overgang is letterlijk een overgang 😉
Zinloos
Na dat ene moment, een paar weken geleden, waarop mijn leven ineens volledig zinloos voelde, en alles wat ik deed of wilde bereiken nutteloos leek, vroeg ik aan mezelf af wat ik nou eigenlijk aan het doen was. Of ik soms gek geworden was door weer in diezelfde tredmolen te stappen. Er kolkte paniek in de rondte in mijn buik.
Die hysterische figuur die al een poosje luidkeels stond te schreeuwen van binnen ging in overdrive. Anders kan ik het niet omschrijven en ik vond het doodeng.
Maar dat was wel het moment dat ik besloot dat het vanaf nu anders moest.
Mijn werk krijgt eigenlijk altijd al mijn energie, mijn baan ging voor alles. Er blijft al veel te lang niets meer over voor mezelf. Of wellicht heb ik er minder van, omdat ik geen twintig meer ben, dat kan ook. Maar ik plofte na mijn werk op de bank en dat was het. De volgende ochtend sleepte ik mezelf overeind na weer een nacht met veel te weinig slaap door dat malende hoofd, door opvliegers en buikpijn.Mijn ziek zijn kreeg geen rust en geen ruimte om te herstellen. Tot nu.
Wat ik vooral niet ben is zielig, ik ben strijdvaardig.
Na dat ene cruciale moment ging ik op de rem. En nu probeer ik vooral te reflecteren, mezelf directe vragen stellen. Waar is mijn vrijheid? En hoezo komt mijn eigen creativiteit pas tot leven als ik met vakantie ben? Waar heb ik een afslag gemist? En hoe leer ik beter te doseren? Waar vul ik mijn leven vanaf nu mee en hoe balanceer ik? Waarom vind ik mijn werk belangrijker dan al het andere? En waar ben ik bang voor? Want er speelt ook een angstding dat al een poos verstopt zit en dat moet ik echt gaan opruimen.
Het zijn mooie vragen waar ik nog geen antwoord op heb. Maar die ga ik ongetwijfeld wel vinden.
Zo Cynthia, dat is nog eens een verhaal. Reflecteren is mij ook niet vreemd en heb me voorgenomen niet te snel op mezelf te reageren. Sterker nog ik laat er echt een “een nachtje over slapen” over heen gaan.
Jouw vragenlijst is lang en exuse moi er is maar 1 echte vraag “Wat wil je echt”. Ik weet zeker dat je wel weet wat je wilt
merci Paul, er speelt ook wat ziek en zeer dus ook daarom ga ik nu geen keuzes maken. Ik laat het een poosje beklijven, dan filtert het zich vanzelf uit denk ik zomaar. Voor nu neem ik tijd en dat voelt als een cadeautje aan mezelf 🙂