Verloren

Ik voelde me vandaag een tikkie verloren. Moe en ongetwijfeld velen met mij. Moe van alle verhalen, meningen, bullshit en geruzie over en weer. Want iedereen beredeneert vanuit zijn eigen wereld, en soms liggen die werelden mijlenver uit elkaar.

Ik had mezelf voorgenomen om me niet mee te laten slepen in de corona discussies, en dat lukt redelijk wel. Door heel veel meningen niet te lezen. En om me niet te laten verleiden om te pas en te onpas mijn mening over alles te geven. Want hoeveel zin heeft het, denk ik steeds. Dat wil niet zeggen dat ik geen mening heb hoor, verre van dat. Of dat ik het overal mee eens ben, ook absoluut niet. Ik ben geen mak schaap dat zich willoos naar de slachtbank laat leiden.

Ik ben me volledig bewust van alles wat er om me heen gebeurd, de scheefheid en de waanzin, en wat dat voor heel veel mensen betekent.

Vanmorgen kreeg ik een heerlijke ontspanningsmassage, ik maak bewust tijd vrij voor mezelf tussen mijn werkdagen door. Mijn masseuse werkt naast haar eigen praktijk ook bij de GGZ , achter nummer 113. Wat ik echt heel erg bijzonder vind, zij maakt heftige dingen mee. Ik ken mensen met een eigen kroeg, die tot mijn grote verdriet dicht is. Ik ken ook iemand die heel erg jong is, en heel erg ziek is geweest, die kreeg het volledig IC circus te verstouwen. En ik ken ook iemand die op die IC werkt, en ziet hoeveel jonge mensen daar heel erg ziek liggen te zijn.

En het niet halen. Elke dag ervaar ik zelf op mijn werk hoeveel krapte er is, de enorme beddendruk en de gaten in de roosters. Hoe het schuurt en kraakt.

Bewust

Die leedlat is er bij ons allemaal. En ik heb absoluut niks te klagen, want ik heb mijn baan nog, en mijn huis. Onze jongste raakte werkeloos door deze crisis, en ze had toen net een eigen huisje. Na maanden van stress, narigheid en geen cent te makken, heeft ze nu twee banen. Werkt ze ook op de covidafdeling van een verpleeghuis met mensen met dementie. Respect voor haar. Ze gaat echt veel liever alles doen wat je nou eenmaal doet als je vijfentwintig bent. Maar dat geld eigenlijk voor ons allemaal, dat er heel veel is wat we zo graag veel liever doen. We worden gegijzeld, door iets wat we niet onder controle hebben en waar we nog veel te weinig vanaf weten.

Hopelijk kijken we volgend jaar terug op 2020 en is die hele covid allang geschiedenis, platgeslagen als een vervelende mug. Gaan we bouwen aan een zorgsector die weer stevig in zijn schoenen staat, staan de kroegen en festivalterreinen weer vol en kunnen we weer vol gas vooruit.

Allemaal.

Tot die tijd geloof ik alleen maar dat niemand momenteel alle wijsheid in pacht heeft.