Donkere nacht

Vannacht lag ik wakker, voor mij inmiddels niet meer zo ongebruikelijk. Gezien alle recente gebeurtenissen was het geen wonder dat ik niet kon slapen. Dat wreekt zich als vanzelf, als het stil wordt om me heen. De jaren dat ik semi-bewusteloos in slaap stortte en weer wakker werd van de wekker liggen al een poosje achter me. Het is allemaal geen sinecure, wat er allemaal gebeurd is de afgelopen periode, die emotie gaat in mijn hoofd en in mijn lijf zitten. En het duurt een poosje, voor al dat gevoel weer tot rust komt.

Tijdens een donkere nacht kan alles me dan zomaar even aanvliegen, tijdens de stilte voelt alles soms zo groot en angstig. Dan verlang ik hevig naar de ochtend, zodat ik me weer kan focussen op andere dingen. Afgelopen nacht voelde ik dat in alle hevigheid. Terwijl ik echt helemaal niks te zeuren of te klagen heb, dat vooropgesteld, was mijn hoofd er even vol van. Volkomen onverwacht droom ik ook heel regelmatig over dat knobbeltje, op de momenten dat ik wel sliep. Dan word ik toch steeds wakker met een rotgevoel, want onbewust speelde het blijkbaar een grotere rol dan ik dacht.

Ik ben nooit van het somberen, positief past bij me, ik zie altijd wel ergens een lichtpuntje, hoe beroerd het moment ook is. Schouders eronder en door zit in mijn systeem gebakken. Maar dat altijd maar blindelings doorstampen, heb ik wel afgeleerd. Even stilstaan om te voelen en te verwerken is fijn, en ik ben zo dankbaar dat ik die les heb geleerd. Op de rem trappen en ook de mindere dingen in het leven even laten zijn, een heel groot deel van mijn leven heb ik dat niet gekund.

Omgeving

Als mijn hoofd weer eens te vol wordt, en mijn nachten heel onrustig, ga ik meestal gewoon lekker naar buiten. Een beetje lukraak ronddwalen, want vaak wil ik dan niks anders dan gewoon maar een eind wandelen. In mijn eentje, om orde te scheppen in de chaos van al mijn gedachten. Mijn ene voet voor de andere, als een soort mantra, minuut na minuut in een flink tempo doorstappen. Alle problemen, zorgen of tegenslagen pluis ik onderweg uit, relativeer ik, ruim ik op. En door de plek waar ik woon, zijn er opties te over om prachtig te wandelen, ik woon in een geweldige omgeving. Ik kan uren dwalen door het duin, over het strand of door het bos.

Wellicht klinkt het wat suf, maar dat wandelen, het heeft me meer dan eens weer op het juiste spoor gezet. Buiten, tussen het groen of vlak aan zee, kan ik mijn gedachten de vrije loop laten, weet ik weer wat belangrijk is. Het heeft me dichter bij mezelf gebracht, dat urenlang wandelen in mijn uppie. Zonder duidelijk doel, gewoon maar lopen, door het groen in mijn omgeving.

Gelukkig staan alle seinen wat mezelf betreft inmiddels op groen, die tweede knobbelcontrole was prima en die niersteen heeft, na heel lang smeken, toch besloten zijn eigen leven te gaan leiden 🙂 Die operatie is dus gelukkig ook van de baan. Nu maar hopen dat deze trend zich voor ons allemaal voortzet, en dat er nog veel meer positieve ontwikkelingen volgen. Dat maakt die donkere nachten, en dat in de rondte dwalen, toch veel fijner.