Dat wij mensen bijzondere schepsels zijn, dat wist ik allang. En wie kijkt er soms niet publiekelijk naar een ander, omdat je iemand bijzonder vind of omdat je stiekem een beetje jaloers bent. Op iemands talent, op hun natuurlijke schoonheid, of op die razend charmante persoonlijkheid.
Tegenwoordig kan ik er volop van genieten, van die diversiteit. Laaf ik me aan razend charmante persoonlijkheden, aan het talent van een ander, of aan een beetje excentriek. Als een spons neem ik het allemaal in me op, al die bijzonderheidjes van al die verschillende mensen. Ik heb tenslotte ook een heel scala aan afwijkingen en gekkigheidjes.
Tijdens onze zwerftochten, op vakantie, kom ik ze regelmatig tegen, mensen met bijzonderheidjes. Op een fijne camping, ver weg van het normale leven, of met ons busje onderweg naar wat dan ook. Machtig mooi, mensen met bijzonderheidjes, en soms een tikkeltje irritant, ook dat.
Bordjes
Afgelopen zomer nog, in Zuid-Frankrijk, terwijl we heerlijk lagen te dobberen in de rivier, kwamen we een hele hoop mensen met bijzonderheidjes tegen. Honden zijn toegestaan op die camping, maar wel aangelijnd. Daar werd regelmatig van afgeweken, want sommige baasjes hoefden daar niet aan te voldoen. Hun hond was namelijk echt superbijzonder. Die bordjes waren alleen maar voor de gewone honden. Gelukkig begrepen we dat, wij gewone mensen 🙂
Ook staan er duidelijke bordjes waar je met je hond de rivier in mag en waar niet. En de plekken waar het wel mag zijn legio. Die ene plek waar het niet mag is er maar eentje, en die is een meter of vijf breed. Daar is het ondiep, daar spelen kleine kindjes, en daar lopen de wat oudere kampeerders omzichtig met stok een stukje het koude water in. Geen honden daar dus, ook de bijzondere niet.
Maar goed, aan het dobberen dus. In de loop van die ochtend gingen we samen met onze goede vrienden voor een plons, en een dobbersessie, met onze luchtbedden de rivier in. Genietend van die heerlijke warme zon, liepen we op ons gemak het water in. Een jong stel probeerde giechelend enigszins elegant in hun kano te stappen, een moeder speelde met haar kleintje in het ondiepe, en een groepje fransen op leeftijd zaten in de schaduw van de oude bomen een spelletje te doen. Een volkomen ontspannen tafereeltje, gewoon een lome zomerse dag in september op die fijne camping in het diepe zuiden.
Tot er een stel grijzende onverlaten besloot de bordjes te negeren, en precies daar hun hond het water in te laten, op die ene plek waar het nou net niet mocht. Het beest raakte volledig door het dolle, beet onze luchtbedden met zijn scherpe tanden lek, kantelde de kano van het jonge stel om door zijn wilde vaart door dat water, de moeder vluchtte met haar inmiddels krijsende kleintje het water uit en tijdens zijn slooptocht liep de hond ook het spel van het groepje fransen ondersteboven, nu wisten we mooi niet meer wie er bijna gewonnen had. In een tel ontstond er een complete ravage, waar het vlak ervoor nog zo gemoedelijk was geweest.
Niet helemaal waar gebeurd natuurlijk, Cynt houd wel van een beetje overdrijven. Maar dat grijze stel was er, met hond, en alle figuranten waren er natuurlijk ook, op die plek met dat bordje. Het beest tilde zijn poot nog even op naast een zonnend stelletje, die ietwat ongemakkelijk een plekje verderop zochten. Het baasje van de hond vond ook dat er absoluut regels moesten zijn, alleen waren die er niet voor hem. Want hij wilde gewoon perse met zijn hond precies daar het water in. Op die ene plek die uitgesloten is voor elke hond, ook voor de hele bijzondere.
“Dat verbodsbord kon hij negeren, zo legde hij vol bravoure uit, omdat er nu corona was. Dus waren er wel belangrijker dingen op de wereld dan die verbodsbordjes’. Gelukkig nam hij nog even de tijd om het toe te lichten, dat het door die corona kwam, dat er hij lak aan had. Voor ons onnozele halzen wel fijn om te weten, ik heb meteen de rest van die vakantie ook volkomen lak gehad aan elk verbodsbord. ‘Corona’ zei ik dan steeds schouderophalend, na het negeren van een rood stoplicht of als ik lekker midden op de weg fietste.
Er bestaan een hoop vreemde kostgangers op deze wereld. Maar om deze specifieke kostganger, hebben we echt nog weken na-gegiecheld 🙂
Op naar een prachtig vol, machtig en gezond kampeerjaar!