Flash back

Onze oudste kampeert weer even bij ons in huis, uit nood, omdat er van alles mis was in haar huurhuisje. Het is grappig hoe snel dat went, om je kind weer in huis te hebben, ook al woonde ze al een jaar of vijf niet meer bij ons.

De eerste dagen was het wat onwennig, al die eigen ritmes moesten nog even gesynchroniseerd worden. We waren inmiddels allemaal vooral gewend aan onze eigen ruimte zonder elkaar. Maar het verliep wonderwel in een rap tempo, dat wennen.

Aan het eind van die eerste week zat ik weer aan haar voeteneind, middenin de nacht, om met argusogen in de gaten te houden of het allemaal wel goed ging. Ik zal niet nader omschrijven wat er precies loos was, maar dit soort nachten had ik in het verleden ook weleens. Voor haar was zo’n nacht alweer heel wat jaren geleden, en ook ik had ze absoluut niet gemist, die doorwaakte onrustige nachten. Ik zat daar bij dat kind van ons wat treurig te zitten, met mijn flash back, ‘daar gaan we weer’ dacht ik bij mezelf. Zit ik weer braaf de boel in de gaten te houden. Ook gewoon bezorgde moeder natuurlijk, zo ben ik nou eenmaal.

Nacht

De volgende dag konden we er alweer smakelijk om lachen, nadat ik hier en daar nog wat extra zout in de wonden had gewreven natuurlijk. Die kans liet ik mooi niet aan me voorbijgaan 🙂 En we lagen heel erg vroeg in bed, dat vooral.

Waar ik ook een flash back van kreeg was die wasmand, die vulde zich welhaast weer als vanzelf. Ook iets dat ik echt niet had gemist, volle wasmanden, en ook daar moest ik weer aan wennen, aan dat vaker wassen. Maar stiekem is het ook hartstikke gezellig natuurlijk, onze oudste gup weer huppelend door het huis. Ook weer zo’n flash back, mijn meiden dichtbij vond ik altijd fijn. Meidenavondjes, uitgebreid bijkletsen en samen tutten. Dat gaat toch anders als je niet meer onder hetzelfde dak woont.

Maar we zijn het er met elkaar wel over eens dat een paar weken echt lang zat is. En zo hoort het ook.

Nog even en dan kan ze weer fijn terug naar haar eigen plekje, en haar eigen leventje weer oppakken, alhoewel dat in deze tijd even niet zo goed kan. En ook dat is best even fijn. Zij laaft zich weer aan de gezelligheid van dat samen zijn, en aan de volle koelkast, samen een spelletje doen en dat heerlijke bad van ons. Aan dat gezonde ‘mama’ eten, en aan het even wentelen in al die goede zorgen. Zodat ze weer opgeladen naar haar eigen paleis terug kan.

Als dat geen win win is, dan weet ik het ook niet meer.