Category Archives: Werken in de gezondheidszorg

‘Ik wil naar huis,’ zegt ze. Ik hoor verlangen in haar stem, verlies. ‘Ook al was het thuis soms eenzaam, pijnlijk en onmogelijk. Thuis is de plek waar ik hoor te zijn’. Het is waar iemands hart ligt. Het is mijn werk om mensen een fijne, veilige plek aan te bieden als het thuis (even)Continue reading “Een groene oase”

Mijn eerste mobiele telefoon kreeg ik van de liefste, dat was in 2001 meen ik, en ik weet dat ik het hebben ervan voornamelijk gedoe vond. Ik ‘vergat’ hem steeds mee te nemen. Techniek en ik waren in die periode nog geen goede match, we waren voornamelijk in gevecht 🙂 Gedurende een aantal jaren verleendeContinue reading “Mijn eerste mobiel”

‘Ik neem mijn werk nooit mee naar huis, ik kan me er geweldig goed voor afsluiten. Als de deur dichtslaat ben ik het kwijt’. Stoere woorden. Het waren mijne, jarenlang, en ook dikke vette leugens. Wist ik veel.  Al wat heftig was in mijn werk schoof ik resoluut aan de kant.  ‘Niet zo zeuren meid,Continue reading “Leugens”

De corona terugblik kwam kort, maar hevig, in in allerlei media voorbij en dat zorgde bij mij  voor een lading herinneringen. Zoals de soms oneindige stroom aan telefoontjes en aanmeldingen. Wij zorgden als coördinatiepunt voor de opnames van heel veel mensen die niet naar het ziekenhuis hoefden maar wel erg ziek waren. Elke dag maaktenContinue reading “Fundament”

Soms voelt het alsof mijn leven in tweeën is gedeeld, met aan de ene kant het deel waarin ik direct zorgde voor anderen en aan de andere kant het deel waarin ik iets verder af stond van die zorg. Het is gek, die vervreemding, bijna alsof al die ervaringen die ik doorleefde iemand anders overkwam. Ik hebContinue reading “Inzichten”

Het adres waar ik die nacht ga waken ligt aan een pleintje. Een kerk, een bruine kroeg en een knusse bistro staan er gebroederlijk zij aan zij. Een fietsenrek, met lukraak gestalde fietsen, staat onder de imposante eik. Het bankje ernaast oogt nieuw. Ik ben dol op pleintjes zoals deze. Genietend van de ambiance steekContinue reading “Steeds weer”

‘Het is onmogelijk’ zegt ze. De haren in mijn nek gaan spontaan overeind staan en ik voel een golf van onmacht in mijn buik. Boosheid. ‘Het gaat gewoon niet, ook al snap ik je vraag, maar het antwoord is nee’. Ik worstel met mijn eigen gevoel, tel tot tien zodat ik niet kortaf reageer. BoosContinue reading “Onmogelijk”

Net voorbij de voordeur staat een altaartje. De rouwkaart erop wordt omringd door warme symboliek. Het batterijkaarsje verspreidt een lieflijk licht, het brandt dag en nacht. Het is troostend als je laat in de avond binnenkomt, voor de start van je nachtdienst. Naast de kaart staat een enkele bloem in een kleurig vaasje, een MariaContinue reading “Altaar”

De vale schuifdeur kraakt als ik hem openduw, de scharnieren schreeuwen om een beetje aandacht. Ik moet kracht zetten om hem weer te sluiten, 3,5 meter oud hout is looïg. Ik laat jas en tas achter bij de wasmachines in de schuur, stap via twee traptreden, een klein halletje en een smalle witte deur deContinue reading “Kleine gebaren”

De allereerste keer dat ik iemand ging verzorgen die net was overleden kan ik me nog goed herinneren. De kamer waar de overledene lag, wie de collega was die me hielp en waar het bed stond in de ruimte. Mijn eigen zenuwen die door mijn lijf gierden. De geluiden, de geuren en een zielloos lichaam.Continue reading “Liefdevol archief”