Volkomen onverwacht overvalt het me, een allesoverheersend gevoel van geluk.
Ik zat vanmorgen nietsvermoedend in mijn autootje, de zon scheen stralend op mijn gezicht. In het landschap om me heen huppelden schattige lammetjes in de wei, en een van mijn favoriete nummers brulde enthousiast uit de boxen van mijn radio. Zonder vooraankondiging was daar ineens dat ene overweldigende blije gevoel vanbinnen, ik knapte er bijna van uit mijn voegen. Een grote grijns trok schaamteloos over mijn gezicht. Dat gevoel dat me zomaar ineens omvat, heb ik al een poosje niet meer op deze manier gevoeld. Het sloop al een poosje steeds dichterbij, en zomaar ineens was het daar.
Ik draaide de radio nog harder en genoot me te pletter.
Geluksmomentjes, ik ken er een hele hoop, grote en kleine.
Dat ik de liefde van mijn leven in het wild tegenkwam, en hij mij ook de leukste vond, was een groot geluksmoment.
Dat onze kinderen werden geboren, inclusief tien vingertjes en tien teentjes, waren ook grote geluksmomenten.
Die ene fijne plek die we samen vonden, en waar we een thuis van maakten. Waar onze twee dochters voorspoedig opgroeiden. Die ondanks, en ook dankzij ons, zo goed gelukt zijn.
Geluksmomentjes
Maar ik heb ook altijd de wat kleinere gekoesterd, ik had er altijd oog voor.
Zonder file in een ruk naar je werk kunnen rijden, een paar jaar jonger worden geschat, spontane weergaloze seks hebben omdat de kinderen onverwachts gaan logeren, een mooie reactie op een van mijn blogs, een warme douche als ik verkleumd en doorweekt van een hevige regenbui thuiskom, verhaaltje voor het slapen gaan met twee rozige kindjes aan mijn zij, een warme glimlach van een onbekende, een wc-rol die nog niet op is in de kroeg. Zelfs wakker worden na een kermisavond, en in een broekzak nog een klef handje euro’s vinden. Het zijn voor mij stuk voor stuk geluksmomentjes.
Elke dag kwamen er weer nieuwe bij, regen zich ontelbare, fantastische geluksmomentjes aaneen. Ik telde opgewekt mijn zegeningen.
Maar ineens voelde heel veel niet meer goed. Ik liep alle geluksmomentjes mis en zocht naar dat eeuwige positieve in mezelf. Ik herkende de momentjes in mijn hoofd echt nog wel, en sporadisch voelde ik dan ineens een sprankeltje, maar mijn onverwoestbare blij bleef ondergesneeuwd. Dat eeuwige optimistische gevoel, dat zo onderdeel is van wie ik ben was, bleef een hele poos onvindbaar.
Tot ik vanmorgen in de auto, na een periode waarin het steeds wat beter ging, weer dat spetterende alles overweldigende gevoel had. Dat gevoel dat ik al best een poosje niet meer zo gevoeld had.
Ik kan bijna niet uitleggen hoe opgetogen ik ervan werd, maar ik ben er weer, zo voelt het, en ik voel me rijker dan ooit.
Het maakt me nederig en dankbaar, hoera voor alle geluksmomentjes, want ik voel ze weer.