Ik verlang naar mijn bed, het loopt al tegen elven en mijn avonddienst in de thuiszorg zit er bijna op. Het voelt extra koud buiten, zo vanuit mijn warme autootje. Huiverend trek ik mijn jas wat dichter om me heen. De laatste cliënt van de avond is eveneens een nieuwe, en zo’n eerste bezoek kost altijd wat meer tijd. Ook de cliënt moet eraan wennen, aan zorgmedewerkers die ineens over de vloer komen, vaak op verschillende tijdstippen. Allemaal vreemde gezichten die ineens vanuit het niets je leven instappen. Een stukje zorg accepteren vergt aanpassing en dat gaat niet iedereen altijd even goed af.
Ik stap een donkere steeg in, volgens google maps moet het adres hier ergens zijn, dus ik zoek een voordeur. De steeg is slecht verlicht en er zijn geen woonhuizen in deze buurt. Het maakt dat ik extra op mijn hoede ben. Langzaam loop ik de steeg verder in. Het is stil om me heen, ik hoor alleen het gekraak van takjes onder mijn schoenen
De wind trekt aan mijn lange blonde haar en geïrriteerd probeer ik het uit mijn gezicht te houden. Zuchtend zoek ik in mijn zakken naar een elastiek, zonder resultaat, natuurlijk. Hoe verder ik loop, hoe meer het lijkt alsof de steeg zich achter me sluit, hier dringt geen glimpje licht meer door vanaf de weg. Ik ben alleen en het is echt heel donker. ‘Schijterd’ mopper ik op mezelf, mijn enorme fantasie speelt me weer eens parten. Die donkere steeg is me veel te guur en ik voel me echt een onverbeterlijke muts.
Ik check nogmaals de gegevens, door het licht van mijn mobiel lijkt het ineens extra donker om me heen, griezeliger. Alle hoekjes en bochtjes in de steeg krijgen ineens extra schaduwen en ik voel de gespannenheid nerveus in mijn buik. Ik verman me, spreek mezelf stevig toe en loop nog verder de steeg in. Jemig wat een donkere, afgelegen rot plek is dit.
Donkere steeg
Op het moment dat ik de steeg bijna helemaal ben uitgelopen, wijkt de rechtermuur ineens uit en zie ik een deur. Paardenkliniek staat erop. Shit, toch niet goed gelopen, hoe kan dat nou. Nummer 18A staat er op de deur, en ik zoek een 18A. Tegen beter weten in druk ik op de bel. Ik ben wel op vreemdere plekken geweest dus ga ik het toch even checken. Na een paar tellen gaat er een lampje aan boven mijn hoofd.
De voordeur van de paardenkliniek gaat open en een vriendelijk gezicht kijkt om de hoek. ‘Thuiszorg’ vraagt hij? Glimlachend stel ik me voor, en loop achter meneer aan, een heel smal gangetje door. En terwijl ik weer een deur doorloop sta ik even stil, stil van verbazing. In de kamer voor mij staan van boven tot onder en van links naar rechts stapels met cd’s. Honderden, duizenden. Voorzichtig manoeuvreer ik me met tas en jas tussen al die hoge stapels met cd’s door, biddend dat ik niks om gooi. Vervolgens door nog een deur en een steile trap op naar boven. Langs de trap staan nog meer cd’s. Ik moet bukken want ik ben duidelijk te lang voor dit smalle lage huis.
Boven gekomen staan we in een hele kleine kamer met schuine wanden, een minihuisje met minikeuken en een minibadkamer. Meneer verteld dat hij hier al heel lang woont, zo achteraf in deze oude paardenkliniek. Hij vult zijn dagen met muziek, verkoopt en verstuurd veel cd’s over de hele wereld, als bijverdienste. ‘Een kleine aanvulling op zijn AOW’, zegt hij. Het vult zijn dagen want hij heeft verder niemand meer, geen familie, geen vrienden. Het voelt treurig en eenzaam.
We praten een poosje, ondertussen verleen ik de zorg waar ik voor gekomen ben en neem afscheid. ‘Kom je morgen weer’? vraagt hij’ het was best fijn om even wat te praten, ik praat zo zelden met andere mensen’. ‘Maandag’, stel ik hem gerust, ‘maandag ziet u mij weer. Mijn collega’s komen de komende twee dagen bij u langs’. Grijnzend schuifel ik langs de stapels cd’s. Dit soort bijzondere ervaringen, ik ben er gewoonweg dol op. Ik haal opgelucht adem als ik bij de voordeur ben beland, niks omgegooid, pfoe mazzeltje. Met een zwaai neem ik afscheid en loop die verfoeide steeg door, die ineens veel minder eng lijkt. Thuiszorg, het is van alles maar nooit saai