Windkracht 300

The beginning and the end of Schotland. Het staat op het bordje bij John o’Groats( genoemd naar de Nederlander Jan de Groot) en zo voelt het ook echt. Het voelt een beetje als het einde van de wereld. Wat een desolate, verlaten plek is dit. We arriveren na het rijden van de North Coast 500, een deel ervan tenminste. Een prachtige route waarbij je echt vlak langs de kust rijdt, zo bijzonder. We rijden door prachtige ruige natuur waarbij de omgeving met elke gereden kilometer meer en meer verlaten voelt, meer eenzaam. Om hier te wonen moet je heel goed tegen alleen zijn kunnen. Het vraagt om een bepaald type mens die dat kan, en daar hoor ik niet bij.

Wij zoeken die eenzaamheid graag op, de liefste en ik, omdat we zo midden in de reuring wonen. En voor even is dat stille en afgezonderde fijn, maar daarna omhels ik met evenveel liefde de drukte weer. 

Want ik hou van een feestje en ik hou van mensen. Ik hou van het gemak om alles binnen handbereik te hebben. En hier op deze verlaten plek voel ik dat des te meer.

De camping waar we gaan kamperen ligt direct aan de kust, je kan in de verte de Orkney eilanden zien liggen. Het waait echt keihard, voor mijn gevoel een ruime windkracht 300, maar het blijkt maar windkracht 5 te zijn. Door die open natuur hier zal het vast krachtiger aanvoelen. We kunnen geen luifel opzetten, ons dak klappen we niet open, en alles wat je niet met ferme greep vasthoudt, vliegt onverbiddelijk de oceaan in. Onze fietsen leggen we op onze stoelen (die liggen onderweg op ons bed en moeten wel uit ons busje zodat wij kunnen slapen) zodat die ook niet aan de wandel gaan. Ik waai bijna uit mijn jas, de wind trekt en duwt me alle kanten op. Maar het is droog en het zonnetje laat zich af en toe zien. Het had beroerder gekund.

Uitzicht

Helaas zijn alle excursies al volgeboekt naar Orkney, zo jammer. Ik had er zo graag eens heen gewild, om die afgelegen plek te ervaren. Maar schijnbaar is alles hier al weken op voorhand volgeboekt. Zelfs op deze verlaten plek. Wellicht naïef maar dat had ik echt nooit verwacht. 

Nog geen uur later laten spontaan de beide zolen van de wandelschoenen van de liefste los. Nu heeft hij niks anders meer dan zijn teenslippers om op te lopen (wij pakken zeer summier). Zou het een hint zijn om richting zonniger oorden te vertrekken? De inderhaast gekochte seconde lijm helpt geen zier en nieuwe schoenen zijn hier ook niet te koop. Gelukkig waren alle excursies dus volgeboekt zeggen we. Die tegenvaller zien we nu in een heel ander licht dan, pak hem beet, een uurtje geleden 🙂

We maken een prachtige wandeling langs de kust, de losgekomen zolen keurig opgebonden met veters, lekker creatief, we moeten erom grijnzen. De brede strook met stenen die voor de kust liggen zijn zacht als baby billetjes. Allemaal vlak geschuurd door het vele zeewater, week in week uit, en dat al jarenlang. De schelpen ertussen zijn keihard en hebben de vorm van een chinese hoed, heel puntig. Waar ik ook kijk, ik zie alleen maar zee, beukend tegen de hoge kliffen. Wat een natuurgeweld en wat een uitzicht. Het is prachtig, al die natuurkrachten die hier vrij spel hebben. Het is hier zo anders als de zee thuis, hypnotiserend bijna.

Morgen gaan we richting Isle of Sky, op zoek naar ander natuurschoon en naar andere schoenen 😉