Sterrenhemel

Pas twee weken, gister was het op de dag af pas twee weken geleden dat we aanmonsterden op de Ferry, richting Schotland. Vol verwachting begonnen we aan onze reis. We gingen een hele maand lang doen, waar we zin in hadden. Een maand lang op de bonnefooi zien, waar de wind ons zou brengen. Genieten van al het moois op deze wereld, en vooral genieten van elkaar. Zonder al teveel te plannen en zonder veel afleiding, met zijn tweetjes op een paar vierkante meter.  We genieten er altijd wonderwel van. Die twee weken voelen als drie maanden, zoveel hebben we al gezien en meegemaakt.

Het indrukwekkende Schotland en al zijn pracht. Er kwamen talloze schitterende landschappen tijdens deze reis voorbij, als uit een boekje, oogstrelend. We misten de zon maar genoten van de vriendelijkheid van al die schotten.

Zoals die keer dat de wandelschoenen van de liefste het hadden begeven. We waren inmiddels van John O’Groats weggereden en vroegen tijdens het doen van wat boodschappen bij het eerstvolgende dorpje, aan de kassajuffrouw waar de dichtstbijzijnde schoenenwinkel was. Wat volgde was druk overleg met een andere klant, en een uitgebreide aanwijzingen richting een fijne winkel. Ze wilde zelfs wel even voor ons uit te rijden, als dat nodig zou zijn. Zoveel behulpzaamheid hadden we niet verwacht. We hebben het aanbod afgeslagen, en de betreffende winkel zonder problemen gevonden, maar wat een superlief aanbod.

Zon

En ook Engeland was prachtig. De Engelsen waren bijzonder vriendelijk, beleefd en behulpzaam. Het blijft spijtig dat het weer ons een hele andere kant op dwong. Want we hebben vooral een overvloed aan kou en regen gekregen tijdens die eerste twee weken. Een volledig stralende dag hadden we nog niet gehad, zelfs niet toen we eenmaal in Frankrijk waren.

Gister nog kregen we een hele lading regen, wederom, alsof de sluizen opengingen. Wat heb ik ernaar verlangd, naar een warme, zonnige dag. Naar puffen van de warmte, en naar vervolgens afkoelen in de rivier. Dat overweldigende gevoel van dat verkoelende water op je warme huid, en de keuze tussen bikini of badpak, in plaats van tussen warme schoenen en een jas. Keren en smeren, met die uitbundige zon schijnend op mijn gezicht en mijn koude lijf.

Afgelopen nacht moest ik uit mijn warme bedje, want mijn blaas riep hoge nood. Merde. Ik ben er nooit echt fan van om er ’s nachts uit te gaan en als het even kan stel ik het uit. Ik lig altijd zo lekker. Maar goed, de roep der natuur liet zich niet sussen. Dus ik trok een ponnetje over mijn hoofd en stapte mijn bed uit. Natuurlijk had ik knus in mijn warme holletje even geluisterd of het inmiddels droog was buiten, of die hele dag regen eindelijk ten einde was. Ik wenste met heel mijn hart dat het helder zou zijn buiten, en ik durfde oprecht bijna niet omhoog te kijken. Bang voor een teleurstelling.

Mezelf vermannend deed ik dat toch en mijn adem stokte in mijn keel. Ontelbaar veel sterren stonden te stralen boven mijn hoofd, zo mooi. Zonder kunstlicht zijn die sterren overweldigend. Als gebiologeerd stond ik ernaar te staren, bijna vergetend dat ik eigenlijk nog een ander klusje had waar ik mijn bed voor uit was gekropen. Hoe koud het ook was in mijn ponnetje, ik had bijna geen zin om weer naar dat warme plekje terug te gaan. Super allemachtig prachtig zo’n lucht. Zelfs de liefste moest het ontgelden, die heb ik er wakker voor gemaakt (die was ook blij hoor, die mag ik daar altijd voor wakker maken :-))

Opgewonden als een klein kind wilde ik eigenlijk niet meer slapen, verlangend naar die zon. Uiteindelijk toch maar gedaan natuurlijk, beetje gek om wakker te blijven. Onnodig te zeggen dat ik echt heel erg verschrikkelijk genoten heb van die aller allereerste volop zonnige dag.

Morgen richting Spanje, daar vind ik het ook altijd zo fijn, kamperen aan zee.