Grillig pad.

Met een diepe teug adem ik de herfstlucht diep in mijn longen. Een tapijt van bladeren ritselt onder mijn voeten en de wind speelt met mijn haar. Het is heerlijk buiten. Soms moet ik mezelf dwingen om naar buiten te gaan maar ik knap er altijd van op, van een stevige wandeling. Mijn vader doet het ook dagelijks, weer of geen weer, lekker een stuk lopen. Ik lijk op hem in meer dan één opzicht.

Langzaam loop ik over het bospad en ik realiseer me ineens dat veel momenten in mijn leven verbonden zijn met dit prachtige landgoed. Toen we achtentwintig jaar geleden trouwden, maakten we onze trouwfoto’s op deze prachtige plek. En menig kinderfeestje speelde zich af in dit bos. Onze meiden waren dol op speurtochten, en ik vond het echt leuk om ze te bedenken en uit te zetten.

Daarnaast was het lekker betaalbaar en dat was niet onbelangrijk. Ik heb weleens gevraagd of ik een ‘piratenschat’ op het landgoed mocht verstoppen. Ze vonden het helemaal prima. De kok zou wel een oogje in het zeil houden, zodat anderen mensen hem niet zouden vinden. In de kist die ik er had begraven zaten kleine cadeautjes verpakt in zilverpapier, de opgewonden kreten van al die kids deden die middag het bos schudden.

Bos

Dat bos was ook een fijne plek toen ik een periode even niet meer wist hoe ik verder moest. Een rondje tussen die prachtige bomen hielp me om na te denken, welke richting ik op moest en vooral wat ik moest loslaten. In die lastige periode kwam ik er heel vaak. Steeds weer zocht ik de rust tussen al dat groen, zocht ik ruimte in mijn hoofd om de juiste keuzes te maken. Ik kom er zelden iemand tegen en dat alleen zijn vind ik soms zalig.

In gedachten loop ik verder en tijdens het lopen worden mijn schoenen vastgezogen in de modderige grond. Ik glimlach, want het is zo precies als dat dagelijkse leven. De grilligheid ervan, gelukkig weet geen mens op voorhand wat hem te wachten staat. Soms lijkt het leven vanzelf te gaan, en soms moet je ergens doorheen ploeteren, door ziek, door verdriet, door teleurstelling. Wat me ook nog te wachten staat, één ding is zeker, ‘mijn’ bos wacht steeds weer geduldig op me.