Dat ene moment…

Heel voorzichtig sluipt het ouder worden op je af, tot je ineens merkt dat je er echt niet meer om heen kan. Het belang van goedwerkende zintuigen merk je pas echt op, als ze minder goed hun werk gaan doen.

Het begon met kleine stapjes, toen ik ineens een leesbril nodig had om de medicatie lijsten juist af te kunnen tekenen. Zeker in de winter, vroeg in de ochtend, als er nog niet voldoende licht is, werd het moeizaam. Dus kocht ik een leesbril van plus één, was dat probleem mooi opgelost. Alles ging verder nog prima, lezen zonder bril of de kleine lettertjes op verpakkingen, mijn ogen waren nog lekker jong. Ouder worden, dat ging mooi aan mij voorbij.

Tot ik ineens in de supermarkt de verpakkingen niet meer kon lezen. Die lettertjes maken ze ook onmogelijk klein dacht ik, het ligt niet aan mijn ogen. Bij tijd en wijle griste ik dus maar gewoon iets op de gok mee. En door de bank genomen kwam ik er nog best goed mee weg. De overduidelijke ontkenningsfase was in volle gang.

Leesbril

Lastiger werd het als er iets onverwachts gebeurde, iets wat mijn vaste routine onderbrak. Als ik op een pinapparaat eerst een keuze moest maken, in plaats van gewoon mijn pincode in te toetsen. Mijn oudste dochter stond op zo’n moment eens naast me. Ze was oprecht geschokt dat ik het echt niet meer kon lezen, en dus maar ‘ gewoon wat deed’. En ze lachte me vierkant uit, om dat suffe ontkennings-gedrag, dat ook. Ik moest aan een bril, zei ze, maar ik vond het echt nog te vroeg. Dat kan nog jaren door zo, dacht ik bij mezelf.

Het laatste dieptepunt deed zich gisteravond voor, toen ik me eindelijk realiseerde dat ik het echt niet meer kan ontkennen. Gisteravond waren we heerlijk lui, dus had ik patat gehaald. Ik zat daar heerlijk ontspannen op de bank met die bak patat voor me. Zonder erg pakte ik een paar frietjes en stak ze in mijn mond. Tijdens die eerste kauwbeweging wist ik direct dat er mis was gegaan. Ik had niet alleen een patatje in mijn mond gestopt, maar dus ook het houten vorkje, dat half verstopt zat in de saus. Gierend van de lach en ook een tikkie geschokt van deze suffe blunder, haalde ik het houten stokje uit mijn mond. Toegegeven, nu kan ik er serieus niet meer omheen.

Komende woensdag ben ik vrij. Ik denk dat ik eerst maar eens langs de opticien ga, voor er nog meer vreemde voorwerpen in mijn mond belanden 🙂