Een leven van liefde en verdriet

poëzie albums

Inspiratie voor mijn blogjes, ik vind ze echt overal. Midden in de nacht als ik even wakker ben of onderweg naar mijn werk, met niks anders dan muziek om me heen. Op de een of andere manier kan ik dan het beste mijn hoofd leeg krijgen, zodat die zich kan vullen met ideeën of herinneringen.

Zoals gistermorgen toen ik richting mijn werk reed. Ze hadden het op de radio over de ‘nineties’ en poëzie albums kwamen ter sprake. De desbetreffende dame was ze allemaal kwijt en dat vond ze eeuwig zonde. Ik heb ze allemaal nog en ik weet ook exact waar ze liggen.

Toen ik die middag thuis kwam, zocht ik ze even op. Achter alle fotoboeken liggen mijn twee albums. Een ouderwetse rode met een eenvoudige tekening op de voorkant. Met daarin alle versjes van opa’s en oma’s, ooms en tantes, mijn ouders en mijn zus. De herkenbare handschriften maakten een hoop los, zoveel lieverds die inmiddels niet meer in leven zijn, dat riep zoveel warme herinneringen op. Mijn tweede album was van spijkerstof met slotje, en het heeft een klein zakje voorop de kaft. Daar bewaarde ik het sleuteltje in. Ik weet nog hoe gek ik daarop was, zo blij met zo iets eenvoudigs. Hierin staan de versjes van klasgenootjes, buurmeisjes, nichtjes en vriendinnetjes.

Poëzie albums

En weer ben ik dankbaar, dat ik van sommige dingen maar moeizaam afscheid kan nemen. Ik heb ook mijn lagere schoolrapporten nog, en heel veel werkjes van onze kinderen. Vanaf het moment dat ze zelf konden tekenen en knutselen. Moederdag, vaderdag, verjaardagen. Al die tekeningen die onze oudste maakte, toen haar vader in het ziekenhuis lag en ze uit machteloosheid hele stapels produceerde.

Al die werkjes vertegenwoordigen een heel leven van liefde en verdriet. En met die rijkdom van gistermiddag in mijn handen, weet ik dat het helemaal niet erg is dat ik er geen afscheid van kan nemen. Veel van die herinneringen leven grotendeels in mijn hart en in mijn hoofd, heerlijk door elkaar heen als een onmeetbare rijkdom. Maar ze leven ook op zolder, op die hele grote stapel bijzonder papier, achter mijn prachtig gevulde fotoboeken.

En daar mogen ze van mij heerlijk blijven liggen.

Published by Cynthia Poen

Ik ben een schrijver, en daar ben ik retetrots op. Het duurde even, voor ik die woorden in mijn mond durfde te nemen in associatie met mezelf maar inmiddels doe ik het gewoon.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *