Een van de collega’s komt langs met roze en blauwe koeken, alweer een collega die trakteert. Ik spring op en kus haar op beide wangen, ‘gefeliciteerd’ brul ik enthousiast. Stralend verteld ze wanneer ze is uitgerekend, en dat ze het die middag aan haar andere kindjes gaat vertellen. Ze is de vierde zwangere collega op rij en ik verheug me nu al. Op al die groeiende zwangere buiken, blozende bijna mama’s en wat al hun verhalen bij mij los gaat maken.
Want ik weet nog als de dag van gister hoe het voelde om zwanger te zijn. Alle pijntjes, ongemakken en maagzuuraanvallen ben ik wel allang vergeten, lekker hoe dat werkt in dat brein. Al die organen die volop in de verdrukking waren, het is allemaal uit het hele verhaal gegumd. En ook het feit dat ik eruit zag als een rasechte sumoworstelaar, schuif ik voor het gemak aan de kant. Mooi zwanger zijn, daar kon ik alleen maar van dromen, ik was enorm. Na mijn bevalling kon ik wel een dagverblijf vol baby’s voeden gok ik, van die enorme lading borstvoeding die ik produceerde, maar dat terzijde.
Zwanger zijn
Ik herinner me nog wel goed het gevoel van die bewegende buik, van dat vlinderige gevoel rond een week of 20. Ik werkte toen in het ziekenhuis en ik weet nog dat ik met ingehouden adem zat te wachten, of ik dat vladdertje nog een keer zou voelen. Hoogzwanger vond ik het nog steeds een genot om die buik alle kanten op te zien gaan. Dat wonder in je te mogen voelen, het besef dat jou lijf zoiets moois zelf maakt nota bene, het vervulde me met zoveel dankbaarheid. Nou ja, zelf maken met een heel klein beetje hulp van de liefste natuurlijk, zonder hem was ik kansloos:-)
De komende maanden ga ik optimaal genieten van alle verhalen, meeleven en volop luisteren. Naar al die mama’s in spe en naar de ‘nog een keer opnieuw mama worden’ collega’s. Ik verheug me nu al op die terugkerende herinneringen van mezelf van zoveel jaren terug, ik wed dat het ongelofelijk zalig wordt.