Gisteravond was het dan zover, onze jongste prinses is ook helemaal verhuisd. Officieel woonde ze natuurlijk niet meer thuis, ze woonde op een campus in Diemen het afgelopen jaar. Maar ze sliep nog regelmatig bij ons in de weekeinden, met verjaardagen en speciale dagen. Heerlijk was dat, met één been in en één been uit huis. En de kans was groot dat ze na haar studie nog even thuis zou komen wonen. Gewoon, tot ze iets geschikts voor zichzelf vond.
En onverwacht was er ineens dat huisje, zo eentje helemaal voor haar alleen. Dat huisje dat zomaar langskwam, betaalbaar en op een goede plek. Dicht bij het station, dichtbij een winkelstraat. Boven een zalig restaurant en ook nog eens voor mama op ‘even op de fiets een bakkie halen’ afstand. Kortom, een prachtige kans. En prachtige kansen, die laat je niet aan je neus voorbij gaan.
Mama
Dat er heel veel aan moest worden opgeknapt namen we voor lief. We hebben er de afgelopen maand heel wat uurtjes doorgebracht. Maar eerlijk is eerlijk, net als bij onze oudste een paar jaar terug, hebben we hier ook weer een fijne plek van gemaakt. Alles fris geschilderd, lelijke wanden behangen met renovatie-vlies, dus alles is weer retestrak. En dat alles werd ook voorzien van een frisse witte laag. De nieuwe vloer die we er zelf inlegden is warm en prachtig, en ook die ligt er supermooi in.
Alle mankementen in haar huisje heeft de liefste met heel veel liefde voor zijn jongste gerepareerd. Ook al is het een huurflat, die laat zijn meisje echt niet in een huisje zitten dat niet af is, die fikst dat voor der.
Maar nu alles verhuisd is voelt het toch gek, ik voelde het in mijn lijf, al die emotie. Gisteravond al en vandaag ook weer. Want nu weet ik heel zeker dat ze niet meer thuis komt wonen, ook niet voor heel even. We hebben het leuk zo met zijn tweetjes, dat is het niet. En onze meiden waren er aan toe, aan een eigen plek waar ze niet meer weg hoefden.
Maar deze mama moest toch even slikken, stiekem, in zichzelf. Want dat complete uitvliegen, dat is nu wel helemaal voor het echie. Geen ‘even knus nog bij mama onder de dekens’ meer en ook nooit meer ‘met mama kletsen in de badkamer tijdens het douchen’. De waslijst’ nooit meer’ is lang want we hadden zo onze rituelen samen, onder datzelfde dak. En als ik eerlijk ben voelt dat toch een tikkie heftig. Morgen ga ik maar even langs om een bakkie te doen 🙂
Ook dit weer herkenbaar. Klinkt als het lege nest syndroom. Wel fijn op gepaste afstand een koffie adresje.
Er komen vast wel weer andere mooie rituelen voor terug.
Ik vind het bvb weer een feestje als ze dan weer allemaal komen eten.
Zo leuk dat je het herkent, vind ik altijd genieten om dat terug te horen. Ik geniet er van dat die meiden een fijne plek hebben. En dat mijn huis nu zo netjes blijft 🙂 Maar soms overvalt je die emotie dat je ze niet even heel dicht bij je hebt. En dat samen eten doen we gelukkig zaterdag al! Lieve groet.